Zo ontzettend leuk

Ik ben een laatbloeier. Laat afgestudeerd, laat begonnen met schrijven en sinds een week als laatste Nederlander op Facebook. Toen ik mijn negentigjarige overbuurvrouw een duimpje naar mij zag opsteken, wist ik dat ik niet langer kon achterblijven.
Behalve een laatbloeier ben ik ook niet handig met zaken waar draden of knoppen aan zitten. Ik ben altijd bang dat een en ander ontploft of dat ik op mysterieuze wijze net die knop indruk waardoor mijn gehele harde schijf wordt gewist. 

Dus het was me wat toen ik mij dapper aanmeldde bij Facebook. Ik hield mezelf voor dat er echt niets mis kon gaan. Natuurlijk was het even schrikken toen ik in plaats van mijn auteursfoto bijna die niet gewiste ‘ik-ben-bezopen-en-daarom-hang-ik-aan-een-boomtak-foto’ aan het uploaden was, maar voor de rest moet ik eerlijk toegeven dat het kinderlijk eenvoudig is.
Nou, en toen zat ik dus op Facebook. En dan ga je natuurlijk eerst kijken of die oude vrienden, die je uit het oog bent verloren, ook op Facebook zitten. En dat zaten ze, want ik ben tenslotte de laatste op Facebook, dus iedereen is er.
Vervolgens ging ik neuzen in de Facebooktuintjes van allerlei mensen die ik vaag ken. En zo bracht ik een hele dag door, kreten uitslakend als: ‘Jeetje, goh, zo zou ik niet op de foto gaan, ze is toch niet met die vent getrouwd, lelijk bankstel!’
Als je die amusante fase achter de rug hebt, is het tijd om zelf wat te posten. En dat deed ik. Een zinnetje. Een foto van de honden. Een link met een weetje. En dit alles met succes. Ik kreeg zelfs af en toe een reactie en een aantal jolige duimpjes.
Daarna kwam al snel de teleurstelling, want die hoort er ook bij. De advertenties over anti-rimpelcrème, cake-op-stok en Tenalady vond Facebook klaarblijkelijk interessant voor mij. Ik kan je melden dat Facebook een lastige aan mij heeft, want ik ben niet van de klikgeneratie. Ik klik hélémaal nergens op, want ik ben namelijk bang dat ik mij dan voor de rest van mijn leven committeer aan een wekelijkse zending cake-op-stok.
Na een paar dagen behoorde ik tot de categorie lichtgevorderde Facebookers. Ik ging foto’s plaatsen van mijn nieuwe boek, inclusief fragment, ik plaatste wat gezellige maar uiterst zinloze quotes over het leven in het algemeen en dat van mij in het bijzonder en ik zette een kort Valentijnsverhaal op Facebook. Er kwam geen reactie. Niet op het boek, niet op mijn zinloze quotes (terecht) en niet op mijn Valentijnsverhaal. Helemaal niets.
En toen kwam ik erachter dat mijn wetenswaardigheden alleen leesbaar waren voor de universiteit van Groningen. Wat er gebeurd is, weet ik niet, maar ik heb op een knop gedrukt, dat is duidelijk.
Binnenkort gaat FB naar de beurs. Vast een reden voor heel Nederland om over te stappen op dat hippe en hotte pinterest. Wedden dat ik degene ben met het allerallerlaatste berichtje op FB.