zesenzeventig

Over dertig jaar ben ik zesenzeventig, en daar kan ik me nu al zorgen over maken.
Niet omdat ik dan gekrompen ben tot onder de een meter vijftig (en dan officieel een dwerg ben) of dat mijn hoofd verschrompeld is en nog louter uit rimpels en groeven bestaat (dat went, ik ben al aardig op weg), maar om het simpele feit dat ik mij tegen die tijd niet meer kan redden in het oerwoud van chips, digitale gegevens en razend internetverkeer.

Ik word vast zo’n zielige bejaarde die haar Sansevieria elke dag water geeft terwijl de rest van de wereld reuzenlol heeft met zijn digitale planten. Treurig zit ik met het laatste geprinte boek in mijn easy-old-age-fauteuil, die ik helaas niet meer uit de slaapstand verwijderd krijg omdat ik de daartoe benodigde pincode ben vergeten. Mijn e-reader ligt op tafel (een cadeautje van de kleinkinderen) maar van downloaden heb ik geen kaas gegeten. En ook televisiekijken is een gepasseerd station omdat alles tegen die tijd on demand is, en zoals ik al zei: downloaden heel wat ingewikkelder is dan een spelletje Bingo. Lekker naar een muziekje luisteren, kan ik ook wel vergeten. Mijn dertig jaar oude iPod doet het nog wel, maar iTunes is inmiddels al 100.000 updates verder en ik niet.
De deur kom ik ook niet meer uit omdat mijn vijfenzestigpluskaart vervangen is door een irismuntje. Een volstrekt raar geval, dat je moet aanvragen met je webcam via de digitale bejaardenbank. Ik heb mijn kinderen nog geleerd dat een webcam een gevaarlijk ding is, dus ik ga echt niet op mijn zesenzeventigste knipogen in een webcam. Maar goed, daardoor is het openbaar vervoer voor mij een onneembare barrière geworden.
Ik moet er trouwens ook nog even bij vertellen dat ik de enige in Nederland ben met een huissleutel en daar ben ik heel zuinig op, want die worden niet meer gemaakt. Alles gaat tegenwoordig open met behulp van vingerafdrukken. Ook al weer een reden om maar lekker binnen te blijven.
Ik zou wel af en toe een boodschapje willen doen, maar ik zou niet weten waar naartoe. Iedereen winkelt tegenwoordig digitaal, behalve ik want mijn Windows Vista is zo 2009. Dus ik hang de hele dag in mijn oude heupbroek van dertig jaar geleden achterover geklapt in die stomme stoel naar buiten te staren. Waar dus niks gebeurt.
Het enige wat ik kan doen, is herinneringen ophalen. Over hoe ik op 10 september 2009 bij een parkeerautomaat stond en allerlei rare digitale handelingen moest verrichten en uiteindelijk meer dan een uur bezig was om mijn auto uit de parkeergarage te krijgen. Dat waren nog eens tijden, toen was het leven nog simpel en overzichtelijk!