Weer thuis

We zijn weer thuis na twee weken Frans platteland. Allerliefste hakte hout, ik ging naar de markt, en de dochters speelden monopoly of een potje tafelvoetbal. Af en toe maakten we een praatje met de buren. Gesprekken die over het algemeen gaan over het weer en de veestapel. Zoals gewoonlijk verliet ik ook nu weer met enige weemoed het Franse platteland, maar het vooruitzicht om al het hippe en wereldse nieuws waar ik twee weken van verstoken was gebleven weer tot me te nemen, maakte een hoop goed. Want laten we eerlijk zijn; er is veel te zeggen voor het Franse platteland, maar hip en werelds is het niet.

Dus wat is er allemaal gebeurd tijdens mijn afwezigheid?
Er werd geschaatst, maar Marianne Timmer houdt op met schaatsen.
Bobby Farrell is dood. Ik vermoed dat zijn hermelijnen cape binnenkort wordt geveild, de opbrengst gaat naar de zangeressen, die hij met enige regelmaat alle hoeken van de studio liet zien.
Elton John en zijn echtgenoot David zijn vader geworden. Een tijdje geleden deden ze een poging om een Oekraïens weesje te adopteren. Welk verzoek door de autoriteiten werd afgewezen vanwege de hoge leeftijd van de vaders, maar aangezien Elton een behoorlijk banksaldo heeft vanwege zijn begrafenishit kocht hij wat overgebleven eieren. Deze donderde hij in een petrischaaltje samen met het zaad van zijn vijftien jaar jongere echtgenoot. Een echtgenoot, die dus bijna zijn zoon had kunnen zijn. De inhoud van het petrischaaltje propte hij in de aangeschafte draagmoeder en zo werd op eerste kerstdag Zachary geboren.
Dit klinkt als een modern sprookje, maar dat is het natuurlijk niet. Het arme schaap Zachary heeft nu twee vaders waaronder een zingende geriatrische patiënt. Twee gebotoxte bejaarden staan straks op het schoolplein. Elton heeft Bobby al overleefd, maar de man met de zeis valt niet te weren met een zak geld. Zachary wordt wees voor hij het in de gaten heeft. Het zou me niets verbazen als hij dan wordt geadopteerd door een Oekraïens echtpaar.
Verder gebeurde er van alles en nog wat op het Twitterdorpsplein. Veertig procent van de twitteraars was in de ban vanwege de Twitteraar van het het jaar verkiezing. Er werd gebedeld, gescholden en geschopt in de timeline. Zo’n beetje het niveau van groep 1. De andere veertig procent had zoals gewoonlijk geen ruk te melden en meldde dat continu. Slechts twintig procent was de moeite van het lezen waard.
En terwijl ik de hele dag Franse chansons zat mee te zingen op radio Nostalgie miste ik ondertussen de Top 2000. Jammer, echt heel jammer. Vooral die übersentimentele, tenenkrommende teksten van luisteraars. Hoe heb ik de afgelopen twee weken overleefd zonder deze onnozele ethervervuiling.
Nee, het Franse platteland is weinig hip en werelds. Ik ben echt blij dat ik weer terug ben, want wat hier allemaal gebeurt, wil je toch echt niet missen.