‘De Lada is weer hip.’ Deze schreeuwerige krantenkop las ik vanochtend in de Volkskrant bij het ontbijt.
Huh, de Lada is toch nooit hip geweest, dacht ik bij mezelf. Klopt, het artikel ging over de Ladaclub Nederland die zijn vijfentwintigste verjaardag viert. Het artikel gaat over mannen met liefde voor de Lada. Mannen die elk vrij uurtje onder een oude Russische auto liggen. Mannen waar ik van houd.
Maar ik weet nu al wat er gebeurt. Het Gooi rent onmiddellijk naar zijn autodealermannetje. De Lada is hip, aldus de Volkskrant, en dus rijden ze hier straks allemaal in een Lada in vrolijk gespoten kleurtjes. Want hip alleen is niet voldoende, opvallen moet je tenslotte ook.
Ik wil in dit verband ook even wijzen op de baard. De baard hoorde tot voor kort toe aan de jongeling met een bedroefde gezichtsuitdrukking en een vaalgrijs T-shirt. Behalve een volle baard, heeft hij lang dun haar. Bij elkaar gebonden met een Kruidvatelastiekje. Deze knullen, behorend tot een voor mij onbekende stroming, zijn serieuze baarddragers, want zoveel haar heb je niet van dinsdag op woensdag. Ik heb een zwak voor die jongens. Dat komt niet alleen door dat zorgelijke gezicht, maar ook omdat ik vermoed dat er onder al dat haar maar zo een bloedmooie jongen schuil kan gaan.
En wat gebeurt er? Opeens is de baard hip. Dus als je morgen je paspoort moet vernieuwen dan is de kans groot dat een meneer in een C&A-overhemd met Mickey Mousestropdas én hippe baard achter de balie staat. Ik word daar heel verdrietig van.
Nog een voorbeeld? De harembroek. Het leukste kledingstuk voor meisjes tot en met zestien. Maar wat gebeurt er? De bijbehorende moeders met vette heupen en lubberende buiken moeten ook zo nodig. Met een kruis slepend over het asfalt lopen ze met rare te korte beentjes door de stad hip te zijn.
Nou, nou, nou. Kan het niet wat minder? Nee! Als je de wereld wilt redden, moet je af en toe heel hard schreeuwen. Zo, en dan ga ik nu weer verder breien aan mijn borstrok. Dat is mijn eigen hippe dingetje. En dat wil ik graag zo houden.