Het zit er weer op. Het is weer voorbij.
Vijf weken op het Franse platteland.
Vijf heerlijke weken, waarin ik had moet schuren, plamuren, gronden en aflakken, maar ik kon helaas het schuurpapier niet vinden. Wat rot!
Vijf weken lezen. Dat is wat ik heb gedaan. Ik heb me helemaal suf gelezen. Als ik het ene boek uit had, holde ik naar de boekenkast om het volgende te halen.
Vijf weken lang lekker eten en drinken. Ik vermoed dat ik vijf kilo ben aangekomen.
Vijf weken lang toekijken hoe het graan geoogst wordt, hooibalen in keurige rondjes uit machines rollen en maar blijven zwaaien naar die vriendelijke knechten op hun tractoren.
Vijf weken lang slenteren met de honden over verlate paadjes en hele verhalen tegen ze houden omdat toch niemand je kan horen.
Vijf weken lang staren naar de vorig jaar geplante vlinderstruik en je erover verbazen hoeveel verschillende soorten vlinders er zijn.
Vijf weken lang manlief uitwuiven, die komt en gaat, omdat er tenslotte nog iemand moet werken.
Vijf weken lang koekeloeren naar de dakpannen en je afvragen hoe lang het gaat duren voordat de boel instort.
Vijf weken lang nadenken wat we met die grote schuur gaan doen en of ik toch niet eens op zoek moet naar het schuurpapier.
Vijf weken lang zorgen maken over Pascha, de pony, die dit jaar niet bij ons staat maar een dorp verder op.
Vijf weken lang slapen op een rot bed hoor ik Wim brommen.
Vijf weken lang verbazing over de snelheid waarmee onkruid groeit.
Vijf weken lang dubben of de schouw ossenbloedrood of lichtgeel moet. Maar wat maakt het uit? Ik kan het schuurpapier toch niet vinden.
Vijf heerlijke zonovergoten weken.
Ik kijk naar buiten en het begint spontaan te regenen.