Ik had me voorgenomen om na een aantal weken twitteren een column te schrijven over mijn twitterervaringen. Dat is er niet van gekomen. Ik twitter inmiddels een maandje of twee, maar ik weet nog steeds niet wat ik ervan moet vinden.
Ik vind het niet buitengewoon leuk, maar ik vind het ook niet ongelofelijk stompzinnig. Het heeft wel iets, maar ik weet nog niet wat. En dat is apart, want ik heb meestal overal een mening over. Maar nu dus niet.
Zo volg ik een vrouw die dagelijks twittert over de perikelen met haar ex en wat ze gaat eten. Dat boeit natuurlijk voor geen meter, maar toch lees ik dagelijks met enig genoegen dat ze weer een tartaartje in de pan dondert.
Daarnaast volg ik een aantal deskundigen, althans dat vinden ze zelf, op het gebied van e-books en ik moet eerlijk toegeven dat ik op deze manier elke dag prettig op de hoogte wordt gehouden van alle nieuwtjes het e-book betreffende. Dat is toch duidelijk een verrijking ten opzichte van mijn niet-twitter-periode.
Verder zitten er een aantal mensen in mijn timeline waar ik bewondering voor heb. Zo is er een dame die bezig is met een website/community voor werkende moeders en het is hartstikke leuk om te volgen hoe ze dat doet en hoe succesvol ze daar in is.
Om het geheel compleet te maken volg ik collega’s, uitgevers en de boekhandel. Gewoon lekker achter mijn bureau heb ik de hele boekenbranche onder handbereik. Je kunt zeggen wat je wilt, maar dat is toch winst.
Een ander aspect van Twitter is dat je uitstekend op de hoogte wordt gehouden over hoe het staat met de waan van de dag. Er ontstaat af en toe een collectieve boosheid die zes uur later in de vergetelheid raakt omdat er iets anders op de agenda verschijnt wat verontwaardiging verdient.
Verder is Twitter de lulligste niet, het tipt je bijvoorbeeld welke mensen je kunt volgen. Zo raadde Twitter mij een dame aan, maar ik wilde eerst weten wat voor vlees ik in de kuip had. Overigens had de vrouw in kwestie zo’n 800 volgers. Dus iets te melden zou ze wel hebben, vermoedde ik. De vrouw schreef het volgende over zichzelf: I know how to connect people, campanies en subjects. Campanies connecten. Ik heb haar niet gevolgd, omdat ik haar connectiedrang vrees.
Je kunt hier natuurlijk hartelijk om lachen, maar Twitter lijdt wel aan dat hippe going-global-syndroom. Een ieder zichzelf respecterende grensoverschrijdende twitterende Nederlander twittert in het Engels. En dan bij voorkeur in miserabel Engels. Om dit soort ellende te voorkomen twitter ik dus gewoon in het Nederlands, tenslotte de taal waarin ik het beste kan communiceren, en dat zouden meer mensen moeten doen.
Twitter. Tja, het heeft iets gezelligs, maar misschien moet ik over twee maanden nog een keer evalueren.
O, wacht. Global!
So, dus well. Over two months, sumething more ebout my twitterexperiencesss. Yes.