Paspoortendrama

Een tijdje geleden vervoegde het gezin Harrewijn zich bij een gemeentelijke instelling voor een nieuw paspoort. Een nieuw paspoort, hoe ingewikkeld kan dat zijn? Nou, héél ingewikkeld.
Om te beginnen moet je een halve dag vrij nemen en daarnaast moet je een pasfoto laten maken waarbij je neus ten opzichte van je ogen een kwadratische hoek heeft in verhouding tot de achtergrond volgens een Nobelprijswinnende wiskundige formule. Verder moet je op correcte wijze de benodigde formulieren invullen en een zak geld meenemen. Dat hadden wij allemaal gedaan, dachten wij. 

Als eerste was de jongste aan de beurt. Er werd veel geplakt, geknipt en gezucht door de ambtenares, maar uiteindelijk werd alles goed bevonden. Toen mocht Allerliefste. Met een dikke fronsrimpel in haar voorhoofd bestudeerde ze de pasfoto. Ze ging meten, turen en zuchten.
‘Is er iets?’ vroeg Allerliefste, die altijd bereid is om mee te denken.
‘Ja, er is iets mis met uw hoofd.’
Dat had ze beter niet kunnen zeggen. Het exclusieve recht om Allerliefste uit te lachen en te beschimpen behoort 24/7 aan de dames Harrewijn toe en niet aan de eerste de beste paspoortenjuffrouw van een gemeentelijke instelling.
Na veel gedoe werd het hoofd van Allerliefste afgekeurd en toen mocht ik. Wederom een hoop gezucht, gesteun en gekreun. Met een woest gebaar gooide ze een brochure op de balie waarin beschreven stond waar de pasfoto aan moest voldoen. Ze keek me boos aan alsof ik in de spiegel mezelf had gepolaroid en toen ik haar fijntjes uitlegde dat ze dit tegen de erkende fotograaf moest zeggen, nam de sfeer diepvriesachtige kenmerken aan.
De oudste was zo klaar, die bleek haar ID niet bij zich te hebben, en dus konden we vertrekken. De stand was 3-1.
Allerliefste en ik gingen onmiddellijk terug naar de fotograaf die ook nog een keer de foto’s ging meten en bestuderen en het duidelijk niet eens was met de beslissing van de gemeentelijke instelling, maar besloot om ze dan maar opnieuw te maken. Met veel gezucht, gesteun en gekreun. Deze foto’s werden uiteindelijk goedgekeurd. Zelf begrijp ik dat niet helemaal, want op deze foto lijk ik op iedereen – van mevrouw van Bijsterveldt tot Beatrix – maar niet op mezelf. Ik heb een merkwaardige criminele blik in mijn ogen en in het paspoort zijn door de foto tekens geprint waardoor het lijkt alsof deze is genomen in een afgelegen stationnetje in Bulgarije in een pasfotohokje met zo’n gordijntje ervoor.
Helaas duurde het nog enkele weken voor de oudste haar ID teruggevonden had waardoor het helemaal een langdurige kwestie werd om het paspoortenavontuur voor iedereen succesvol af te ronden. Maar nu kunnen we ons weer geldig legitimeren met een spiksplinternieuw paspoort voorzien van een foto die aan iedereen kan toebehoren.