Oranje

Ik ga met enige regelmaat van Den Haag naar Amsterdam en dan neem ik de kortste route via Wassenaar, daar waar onze koning, koningin en de drie A’s wonen. Ik weet niet of het toeval is, maar ik kom ze net iets te vaak tegen. Het verplaatsen van royalty is trouwens een heel gedoe. Je ziet het al ruim van tevoren aankomen. Het begint met twee verdwaalde motoragenten in de berm. Honderd meter verderop staan woest zwaaiende collega’s die je proberen tot spoed of juist tot stilstand te manen, ongeacht of het stoplicht op rood of groen staat. Daarna gebeurt er weer een hele tijd niks en dan opeens zie je ze aankomen, met veel zwaailichten, motoragenten en bij-auto’s (ik weet overigens nooit in welke bij-auto ze zitten, maar vermoedelijk in de grootste).

Ik denk overigens dat het vele malen handiger, veiliger en goedkoper is om de koninklijke familie elke dag een ander huurautootje ter beschikking te stellen zodat ze zich fijn anoniem door het verkeer kunnen bewegen, maar ik maak hier waarschijnlijk een denkfout.

Een paar weken geleden was het weer zover. Ik zag het hele gebeuren aan en opeens drong het tot me door dat ons koningshuis dus nooit voor een rood stoplicht staat. Nu denk je misschien; fijn voor ze want daar missen ze niks aan, maar dat betwijfel ik. Dat stoplicht is ons rustmomentje in het alledaagse razende verkeer. Dat moment waarop je even die familie in de Opel naast je kan bestuderen, je onderbroek recht kunt trekken, de reep chocola uit je tas kunt halen of onbeschaamd kunt flirten met die mooie meneer in zijn verroeste Renault . En wat dacht je van die momenten dat je met je neus op het stuur extra gas geeft om nog net groen te halen. Dat zijn toch kleine momenten van overwinning. Ik weet niet hoe dat bij jullie zit, maar het geeft mijn leven net dat beetje extra.

Maar dit alles dus niet voor Willem, Max & kids. Hun leven is altijd oranje.