Ik had net vijf kilometer gerend, een wekelijks terugkerend evenementje waar ik een bloedhekel aan heb. Het zweet stond op mijn rug, ik verlangde naar een warme douche, maar in de verte zag ik twee parkeeragenten in de weer met hun automatische bonnenboekschrijfmachine.
‘Hé,’ zei ik tegen mijn Allerliefste, ook met het zweet op de rug, ook verlangend naar een warme douche. ‘Is dat niet de auto van onze schuinoverbuurman, de lijstenmaker?’
‘Ja,’ riep hij, maar ik trok al een sprintje om dit onrecht even recht te zetten.
‘Jullie maken een foutje,’ zei ik hijgend tegen de twee parkeeragenten die hun fiets slordig op de stoep hadden geparkeerd. De man keek me hologig aan, de vrouw had haar mond halfopen staan. ‘Deze auto heeft een parkeervergunning, want deze auto is van…’
‘Dat kan wel wezen, mevrouw, maar er plopt niets op. Er moet iets opploppen als hij een vergunning heeft.’
‘Ja, maar hij is van de lijstenmaker hier om de hoek en die heeft een parkeervergunning.’
‘Ja, dat weten we. We weten dat deze auto van de lijstenmaker is en dat hij een parkeervergunning heeft, maar er plopt niets op.’
‘Maar ga dan even naar hem toe, op je fiets,’ zei ik.
‘Kunnen we niet aan beginnen. Er plopt niets op en er moet iets opploppen.’ De man deed het woord, de vrouw kon niets zeggen want haar mond stond permanent in de halfopen stand.
Dit zou normaal gesproken het moment zijn waarop mijn hart woest zou gaan bonken, mijn gezicht wat rood zou worden en er een stroom van giftige woorden zou komen opborrelen, maar ik keek de man eens aan en voelde opeens heel veel compassie voor dit wezen. Het leven van deze man bestond uit dingen die opplopten of niet, en dat op zich was al treurig genoeg. Wie was ik om daar nog meer ellende aan toe te voegen?
Ik zag de twee naar me kijken en voelde dat ze ervan uitgingen dat ik ze nu zou gaan vergelijken met de domste eencelligen uit ons dierenrijk, maar ik schonk ze een lieve glimlach en riep iets als ‘tja, het is toch wat,’ en wenste ze een hele fijne dag.
‘U ook, mevrouw,’ zei de man opgelucht. ‘En echt sympathiek dat u het even zegt,’ riep hij me nog na.
Ik trok een sprintje naar de lijstenmaker, een vriendelijke man met wie ik een hartelijke zwaai- en goedendagrelatie heb.
‘Je wordt bekeurd, dat je het even weet,’ zei ik, nog steeds zwetend en hijgend.
‘O, is het weer zover?’ Plopt er weer niets op? Het gaat wel vaker fout, maar ik heb betaald.’ Hij begon te lachen en trok zijn schouders op.
Ik wenste hem een fijne dag, zwaaide nog even en trok een sprintje naar de overkant. Toen ik eindelijk onder de warme douche stond, drong het tot me door dat dat vreselijke hardlopen enorm goed voor me is. En anders wel voor mijn omgeving.