Het is weer tijd om het eens te hebben over de twitterspeeltuin. De digitale ballenbak voor kakelende volwassenen.
Toen ik begon met twitteren had ik mij heilig voorgenomen om iedereen die mij volgt terug te volgen. Ik vind dat wel zo sympathiek. Als je mij goedemorgen wenst, wurm ik er tenslotte ook een vrolijke groet uit. Dus als je de moeite neemt om mijn onzinnigheden te volgen, vind ik het niet meer dan normaal dat ik naar jouw getweedel luister.
Maar dit beweerde ik dus op een moment dat ik de gevolgen van het een en ander nog niet helemaal kon overzien. Na een paar maanden twitteren viel het mij namelijk op dat ik door al dat spontane terugvolgen een hoop coaches in mijn timeline had.
Niet zo merkwaardig want tegenwoordig struikel je op elke straathoek over een coach en aangezien mijn timeline een afspiegeling is van de samenleving waren ook hier de coaches oververtegenwoordigd.
Heb ik wat tegen coaches? Nee hoor, binnen mijn kennissenkring zitten lieve mensen die coachende handelingen verrichten. Ik vind dat helemaal prima. Ik ben alleen nog niet helemaal overtuigd dat ons leven een grote chaos wordt als we het zonder de tuincoach, wandelcoach, spirituele coach, relatiecoach, ik-loop-vast-in-mijn-werk-coach, orgasmecoach, ontbijtcoach, caviacoach en niet te vergeten interieurcoach moeten stellen. Maar wie ben ik?
Een nadeel van mensen die coachende activiteiten beoefenen is dat ze altijd coachende statements moeten maken. Daar mag je dan geheel vrijblijvend je dingetje mee doen, je kleine sprongetje vooruit in dit lastige leven. Uiteraard onder het mom dat niets hoeft en alles mag. Maar ondertussen las ik de hele dag door in mijn timeline dat ik moest aarden, voelen, denken, rouwen, gillen, zeggen, fluisteren, geven, ontvangen, openstaan, dichtdoen en meer van dat soort dingen. En dat alles in relatie tot Allerliefste, de kinderen, de honden, de tuin en het interieur.
Nou, dat hebben ze geweten.
Na heel veel aarden, voelen, denken, rouwen, gillen, zeggen, fluisteren, geven, ontvangen, openstaan, dichtdoen en meer van dat soort dingen kwam ik tot de conclusie dat ik als de sodemieter moest gaan ontvolgen.
Maar dat vond ik moeilijk. Heel moeilijk zelfs. Ik hing maar met mijn hand boven het schreeuwerige rood van de UNFOLLOW.
En opeens, het kan geen toeval zijn, las ik een tweet van een twitterende coach. Het trof me als een bliksemschicht.
Ik zeg JA totdat ik keihard NEE voel.
En BAFFFFF, als een razende knalde ik op de unfollowbutton.
Dus voor de zekerheid volg ik niet meer iedereen terug. Sorry, heel erg sorry. Maar de rust in Huize Harrewijn is weer teruggekeerd, en dat is ook wat waard.