‘Je bent een lurker, maar wel een sympathieke.’
Dit waren ongeveer de woorden van Maaike Schutten tijdens een etentje met de uitgever voorafgaande aan het boekenbal.
In mijn tijd was een lurker iemand die de laatste restjes wijn uit bijna lege wijnflessen probeerde te slurpen. Vooral te bezichtigen op uit de hand gelopen feestjes, waarbij altijd die ene lurker overbleef terwijl verder iedereen al lang naar huis was. Tegenwoordig heeft het een heel andere betekenis.
Een lurker is een persoon die op internetfora, zoals hyves, twitter etc, alleen meeleest, maar zelf niets bijdraagt. Wanneer een lurker plots echt gaat bijdragen noemt men dat ontlurken. Dit kan echter ook van tijdelijke aard zijn. Men kan na een actieve periode ook weer in de lurkmode gaan (met dank aan Wikipedia).
Klopt als een bus. Ik ben een ongelofelijke lurker. Ik lurk me helemaal suf. Dat zit in mijn karakter. Ik ben lurkend geboren. Een zijlijner, een toekijker. Ik mag graag observeren, en voel nooit de behoefte om ergens actief aan mee te doen.
Dat heb ik altijd heel prettig gevonden, maar nu dat opeens lurken heet, denk ik daar toch anders over. Alhoewel ik als verontschuldiging wil aanvoeren dat ik toch ook een beetje een beroepslurker ben. Ik moet observeren om te kunnen schrijven. Of is dat onzin?
Hoe dan ook; de lurk is van de fles, ik ben officieel ontlurkt. Nu nog leuke tweets.
Dat kan nog wel eens knap lastig worden.