Onrecht. Ik heb er nogal snel last van. Ik zou willen dat ik het van me af kan zetten, maar dat lukt me niet. Ik kan er uren over zaniken en zelfs wel weken, als het vermeende onrecht mij is aangedaan.
Nou zijn er veel bronnen van onrecht, maar persoonlijk vind ik die van het parkeerbeleid wel eentje waar ik me mateloos over kan irriteren. Terwijl je zou denken dat dergelijk onrecht wel oplosbaar is.
Althans, er schijnen mannen rond te lopen in een daartoe behorende outfit, die er jaren op hebben gestudeerd hoe je een geel papiertje tussen ruitenwissers moet stoppen. Mannen die van alles weten over parkeervakken, parkeermeters, niet zichtbare parkeerbewijzen achter voorruiten, parkeerschijven (die bestaan dus nog), parkeerverboden en het parkeren van voertuigen op plaatsen die daarvoor niet bestemd zijn. Ik vind het knap als je dat allemaal uit je hoofd kunt leren.
Nu woon ik in een dorp waar het doodnormaal is om je auto op elk willekeurig moment op de rijbaan stil te zetten om even wat geld te pinnen, jezelf in een nieuw Armanipak te hijsen of je billen te laten liften.
In de meeste gevallen begrijp ik wel dat het lastig is om je bij ons in het dorp aan het parkeerbeleid te houden. In tachtig procent van de gevallen heeft het voertuig een dusdanige omvang dat het welhaast onmogelijk is om het geval in het daartoe behorende parkeervak kwijt te kunnen en de resterende twintig procent wordt bestuurd door dames die wel de sleutels hebben van het desbetreffende voertuig maar er nog niet achter zijn waar de achteruit zit. En dan is het ook best lastig inparkeren.
Maar goed, helemaal niet erg want we hebben die mannen in outfit en met jaren studie inzake parkeren. Zou je zeggen. Of draaien die alleen maar nachtdiensten?
Nou moet ik eerlijk zeggen dat ik bij voorkeur niet met de auto ga. Het schiet niet op met al die geparkeerde auto’s midden op de straat en het gaat stukken sneller met de fiets, maar er zijn momenten dat ik wel met mijn auto ga. En dat is naar het bos om de honden uit te laten.
Ook geen pretje want het bos is naast een school, dus daar is ’s ochtends geen doorkomen aan met al die slaapdronken ouders die lukraak hun auto’s parkeren. Dus meestal zet ik mijn auto dan op een plek waar de stoep ophoudt en het bos begint. Zo’n plek waar je niemand in de weg staat, het verkeer niet hindert en al helemaal niemand in gevaar brengt want alles houdt daar op. Zo’n stille, eenzame plek. Zo’n plek waar je over nadenkt. Maar ik niet alleen; ook die ene diender die uit de nachtdienst kwam en dacht van HÉÉÉ; die auto staat met vier wielen op de stoep op een plek waar hij niemand hindert. Vijftig euro. Ik ben er alweer weken mee bezig.