Oerchagrijn

Laatst vroeg iemand zich af of ik de gezelligste thuis was. Zo’n chicklitschrijfster had toch zeker wel de lach aan haar kont hangen? Daar ging de persoon in kwestie namelijk wel van uit. Ik moest hem helaas teleurstellen. Ik ben diep vanbinnen gewoon een oerchagrijn, wat ik overigens aardig weet te verhullen met een minzame grijns. Maar soms lukt zelfs dat me niet.   

Bijvoorbeeld wanneer ik me voor een opdrachtgever de blubber werk om aan een deadline te voldoen die uiteindelijk helemaal geen deadline blijkt te zijn.
Of wanneer ik me weer eens erger aan onze gezondheidszorg, en de orthodontie in het bijzonder. Na jaren van beugeltjes en bijbehorende kosten hebben de beide dochters Harrewijn rare problemen met hun kaken en worden we met de meest bizarre verlegenheiddiagnoses het bos in gestuurd.
En dan heb ik het nog niet gehad over de bejaardenverzorger uit het huis van mijn schoonvader. Hij moest ontzettend hard lachen omdat opa niet meer wist hoe hij de alarmlichten van zijn auto uit moest doen. Al knipperlichtend heeft schoonpappa van Breda naar Zeist achter een vrachtwagen gehangen. De oude man heeft Alzheimer en ik heb hem recent eindelijk uit die auto gekregen. Op slinkse wijze, dat wel. Hij is nu erg boos, maar liever dat dan een twaalfjarige onder zijn wielen. Wat hulp van de bejaardenverzorger was overigens wel handig geweest, maar die zat te grinniken in een bezemkast.
En dan was er ook nog een keukenboer, die een dure keuken voor een vriendinnetje installeerde. Hij maakte fout op fout en in plaats van excuses en een razendsnelle oplossing schold hij het vriendinnetje de huid vol.
Over dit soort dingen kan ik razend chagrijnig worden. Af en toe vraag ik me af of ik niet beter op mijn plaats was geweest binnen de advocatuur. De plek waar een deadline nog heilig is en je het gajes met nare brieven en dwangbevelen om de oren kunt slaan. Lachen lijkt me dat.
Maar goed, bovenstaande probleempjes zijn niets vergeleken bij het drama dat Mauro overkomt. Tegen dit soort idioterie is geen kruid gewassen, al zet je er honderd advocaten op. Alles houdt namelijk op als medemenselijkheid geen rol meer speelt. Dit is niet iets om chagrijnig van te worden, dit is iets waar we ons collectief voor moeten doodschamen.

Dus ik zou zeggen, onderteken die petitie.  http://mauromoetblijven.petities.nl/