aantrekkelijke man. Kijk, dat vind ik dan wel weer interessant om te weten.
Achteraf begrijp ik overigens niet waarom ik urenlang achter mijn computer heb gezeten want ik had het ook gewoon aan mijn oudste dochter kunnen vragen. Zij is inmiddels zelf een merk.
Afgelopen weekend is ze vijftien geworden en op haar verlanglijstje stond een bepaald tasje. Een tas die ik associeer met bejaarden en rollators. Maar goed, mijn mening moet je op dit vlak niet serieus nemen. De Birkenstockrage heb ik tenslotte ook niet helemaal begrepen.
Dochterlief wilde dus graag een tasje van een bepaald merk. En haar zusje was bereid om dit aan haar te geven voor haar verjaardag. En dus trok ik twee verkoopadressen uit mijn computer, waarop manlief en jongste dochter naar Laren vertrokken om een tasje te scoren en ik vermoed een broodje zalm. Want daar zijn ze wel van.
‘En hoe ging het?’ vroeg ik ’s avonds.
‘Nou mam, wat wij toch hebben meegemaakt.’ De ogen van mijn jongste glommen van plezier. ‘We zijn eerst naar Van Os Tassen en Koffers gegaan.’
Wim begon al te grinniken.
‘Daar stond een beetje een rare mevrouw in de winkel.’
‘O,’ zei ik.
‘Ze vroeg wat ik kwam doen en toen zei ik dat ik een tas zocht.’
‘Ja,’ zei ik. ‘Logisch antwoord voor in een tassenwinkel.’
‘Ze bekeek me helemaal van top tot teen en toen ging ze afkeurend in mijn merkloze laktas knijpen en toen zei ze dat ik beter naar de Smederij kon gaan. Dat paste beter bij mijn kledingstijl.’
Met open mond keek ik mijn jongste dochter aan, die spontaan weer keihard in de lach schoot, zo grappig vond ze het.
‘Wat een stom mens hè, mam?’
‘Dat meen je niet,’ zei ik en keek Wim aan, die bevestigend knikte en zat te grijnzen.
‘Dat is toch te erg?’ riep ik verontwaardigd.
‘Nou mam, ze had wel goed gezien dat mijn tas wel heel erg van het merkloze lak is,’ vergoelijkte ze de gestoorde actie van de hysterische, Larense merktassenmuts.
‘En toen?’ vroeg ik geschokt.
‘Gewoon,’ zei mijn dappere dodo. ‘Ik kwam toch niet voor mezelf, ik kwam voor mijn zus, dus ik heb gezegd dat ik voor een Longchamp kwam.’
‘En toen?’ vroeg ik nogmaals en hoopte dat mijn Wim zou antwoorden dat hij de tassenbitch vakkundig in een Chaneltasje had gepropt, maar dat was ijdele hoop want mijn Wim is niet zo van het geweld. En ik vroeg me af wat ik had gedaan. Ik ben namelijk wel van het geweld. Verbaal dan, want voor het echte werk ben ik te klein.
‘Weet je wat er toen gebeurde, mam? Toen liet ze me een beige tas zien en daar zat een roze vlek op.’ Mijn dochter keek me nu echt verontwaardigd aan. ‘Vind je dat niet belachelijk! Ik ga toch geen tas kopen met een vlek!’
‘En hebben jullie nog een broodje zalm weten te scoren?’ vroeg ik, waarop ze beiden bevestigend antwoordden, de televisie aandeden en het hele merkenincident achter zich lieten.