Mannenvrouw of vrouwenvrouw?

Ben jij een mannenvrouw of een vrouwenvrouw? Deze vraag werd mij nog niet zo lang geleden gesteld en ik begreep eerlijk gezegd niet helemaal wat ik met deze vraag moest. Het ging trouwens niet om mijn seksuele voorkeur, maar of ik meer in mijn comfortzone was bij mannen of bij vrouwen.
Ik vond het een lastige vraag, want volgens mij ligt dat aan de persoon, maar ik moest een keuze maken en antwoordde dat ik vermoedelijk een mannenvrouw ben.
‘Werd je tijdens je jeugd meer omringd en beïnvloed door vrouwen of door mannen?’ vroeg de vragensteller.

Hier hoefde ik niet zolang over na te denken. Mannen, louter mannen.
‘Dan klopt mijn theorie,’ riep de vragensteller enthousiast en liet mij in verwondering achter. Dat overkomt mij trouwens wel vaker de laatste tijd. Mensen die even een bommetjesopmerking maken, blij weglopen en mij in verwarring achterlaten.
Goed, ik was dus een mannenvrouw en die basis was in mijn jeugd gelegd. Ik wilde hier het fijne van weten en kroop in een hoekje met een kop thee, een rol Maria biscuitjes en ging aan een ‘stukje zelfanalyse’ doen aan de hand van een paar enorme clichés.
Kan ik een avond doorbrengen met mannen pratend over mannendingen zoals houthakken? Ik kan waarschijnlijk weinig aan het gesprek toevoegen want ik vind het een zinloze bezigheid. Ik zou ze namelijk in keurige mootjes laten bezorgen en mijn handen er verder niet vuil aan maken. Maar als het moet voel ik me prima in een omgeving vol houthakkersverhalen. Mannen die vol passie vertellen over wat een bijl met ze doet, vervolgens voordoen hoe het stuk hout aan gort wordt geslagen waarna het tijd wordt voor de stoere verhalen (een eikenboom in tien minuten geveld). Ik geloof niet dat ik me zou vervelen.
Kan ik een avond doorbrengen met vrouwen, pratend over het vrouwzijn, de liefde en het glazen plafond? Ach, ik denk dat ik me wel amuseer. Zolang we niet eindeloos gaan jeremiëren over vrouwenkwalen en we niet blijven hangen in het achterhaalde idee dat het glazen plafond is opgehangen om ons te pesten, amuseer ik me wel.
Maar als ik nou moet kiezen waar ik liever mijn avond doorbreng? Wat ga ik dan doen? Ik denk toch dat ik stilletjes ga luisteren naar de houthakkersverhalen. En zo kwam ik al knagend aan de Maria biscuitjes tot de conclusie dat ik meer een mannenvrouw ben dan een vrouwenvrouw. Ik vond het een beetje een desillusie, want ik had natuurlijk gehoopt dat ik een mensenmens zou zijn. Dan kun je tenminste alle kanten op. En natuurlijk sloeg de vertwijfeling toe, want zit ik met het genre Chicklit niet volledig in de verkeerde hoek te schrijven? Moet ik niet ruwe-bolster-blanke-pit-houthakkers-spionage-shit gaan produceren?
Chagrijnig zette ik de televisie aan. Vijf mannen waren in gesprek. Het was een wat droevig geheel. Het ging over manzijn in het algemeen en de ongemakken in het bijzonder. Het ging over mannenleed, kaal worden en prostaatgedoe.
Geschokt verstopte ik mezelf onder mijn warme fleecedekentje. Dit wilde ik niet horen!
Dus, lieve mannen van een onzekere leeftijd en bijbehorende programmamakers, laat dit alsjeblieft eenmalig zijn geweest. Het maakt jullie treurig en weinig spannend en als dit de tendens wordt dan vrees ik te eindigen als eenzaam hondenvrouwtje.