Afgelopen zaterdag speelden de meisjes B7 van Spandersbosch de laatste wedstrijd van het seizoen. En ze wonnen met 1-0.
Ik kan me de eerste wedstrijd nog heel goed herinneren. Ik stond samen met mijn mede-coach langs de lijn. Ik weet niet helemaal wat hij dacht, maar ik vroeg me in ieder geval af of dit ooit nog goed zou komen.
Totaal ongeorganiseerd renden ze over het veld, de helft had nog nooit een hockeystick van dichtbij gezien en met een stand die ik niet zal herhalen werden ze van de mat geveegd.
Nederlaag op nederlaag volgde, maar het humeur van de dames bleef buitengewoon goed, en in overleg met de club werd besloten tot twee keer trainen in de week en gingen ze in de barre wintermaanden gewoon door. Per wedstrijd werden de dames beter, werden ze steeds behendiger met stick en bal, speelden ze handig de tegenstander uit, kregen ze steeds meer inzicht in hun eigen kunnen en groeide het zelfvertrouwen.
De laatste wedstrijd stond ik weer met mijn mede-coach langs het veld en we stonden daar trots te zijn. Ze speelden de sterren van de hemel, konden elkaar moeiteloos vinden en deden dingen met stick en bal die we nooit voor mogelijk hadden gehouden. In één seizoen! Eigenlijk realiseer ik me nu pas echt dat het heel knap is wat die meiden met elkaar hebben gepresteerd, en dat allemaal dankzij hun ongelofelijke inzet. Mooi is dat, en een geruststellend gevoel ook, want deze veertien meiden komen er wel.