Wat leven we toch in een heerlijk landje. Er is van alles waar we ons druk over moeten maken, maar de discussie-agenda is al weer dagen gevuld met La Paay. Patriessss staat bloot in de Playboy en daar hebben we allemaal een mening over. Wat vind ik ervan?
Nou, ik ben stiekem best een beetje jaloers. Niet dat ik enige ambitie heb om mij bloot te laten fotograferen. Ik heb een bijna fobische angst voor sauna’s, naaktstranden en fotografen, dus de kans dat ik als deurposter verschijn is wel heel erg klein. Maar ik heb wel bewondering voor deze dame die zich zonder enige gêne laat fotograferen op haar zestigste. Je kunt zeggen wat je wilt: ze doet het maar mooi wel.
Verder vind ik het buitengewoon knap dat zij de wetten van de zwaartekracht totaal aan haar laars lapt. Hoe doet ze dat?
En de volgende vraag is dan: waarom wil ik weten hoe ze dat doet? Ga ik er naar handelen als ze me vertelt dat ze ’s avonds om negen uur gaat slapen, nooit een wijntje drinkt, alleen maar sla eet en vijf keer per week drie uur traint om de hele boel strak te houden.
Nee, voor zoveel discipline ben ik niet in de wieg gelegd.
En als ze me nou stiekem in vertrouwen neemt en vertelt in welke kliniek je jezelf anoniem kan laten oppimpen? Overigens hoor je mij niet zeggen dat ze een en ander heeft laten renoveren. Absoluut niet zelfs, als zij zegt dat ze dat niet heeft gedaan dan geloof ik haar op haar lange blonde haren. Maar zou ik zoiets overwegen? Eerst twee maanden bont en blauw zielig liggen zijn om daarna als wulpse dame terug te keren?
Nee, dat is al helemaal niks voor mij.
Nou heb ik natuurlijk makkelijk praten omdat mijn Wim ook wel van me houdt als ik uitgezakt in mijn oude joggingbroek op de bank chocola naar binnen zit te werken. Daarnaast ben ik zo monogaam als de pest en hoef ik dus nooit andere mannen te behagen.
Patriessssss daarentegen heeft een akelige scheiding achter de rug en moet weer een tweede Adammmmmm zien te scoren. Volgens mij helpt het wel als je dan kunt zeggen dat je een nietje door je navel hebt. Het zou me niets verbazen als ze binnen een paar weken een heerlijk exemplaar van rond de dertig aan de haak slaat, met een goddelijk lijf en geen tekst zodat ze nooit discussies hebben over relevante zaken.
Oké, ik geef het ruiterlijk toe. Ik ben niet een beetje jaloers, ik ben héél erg jaloers.