Ik ga het maar eerlijk toegeven. Mijn favoriete televisieprogramma is Help, mijn man is klusser. Erg hè?
Nou moet ik er wel bij zeggen dat je van dit programma nog best iets kunt leren en dat het je een groot inzicht geeft in de gedachtegang van de klusloser. Om te beginnen is hij stronteigenwijs en ten tweede ontbreekt bij hem elk inzicht op klustechnisch gebied.
De klusloser kan op maandag bedenken dat hij gaat verbouwen en ramt vervolgens de wc eruit. Op dinsdag verwijdert hij zonder blikken of blozen een dragende muur in de woonkamer. Op woensdag sluit hij het water af. Op donderdag plaatst hij een kookeiland, omdat hij dat altijd al wilde hebben. Op vrijdag begint hij in de slaapkamer met het schuren van het houtwerk en op zaterdag knalt hij de achtergevel weg om zich vervolgens te realiseren dat hij beter eerst de tuindeuren met een levertijd van twee maanden had kunnen bestellen. Op zondag besluit hij dat hij even pauze moet nemen.
Die pauze duurt meestal drie jaar en dat is precies het moment waarop de echtgenote huilend gaat bellen met John, de immer begripvolle presentator van Help, mijn man is klusser, die dan met behulp van een paar echte professionals een ware toonzaal gaat maken van de halfafgebouwde zooi.
Twee weken geleden was er weer een prachtige aflevering. Deze keer betrof het een spreadsheetmanager die de boel vreselijk uit de klauwen had laten lopen. John overviel hem terwijl hij midden in een zakelijke bespreking zat. De manager was not amused. Dat liet hij ook zijn echtgenote weten en dat deed hij in direct aansturende managementtaal, maar ondanks zijn stoere, ferme woorden moest hij bakzeil halen. Hij zwaaide met zijn vingertje richting John en zei: ‘Ik doe dit niet voor jou, vriend. Ik doe het voor het vrouwtje en de kids.’
Met hulp van een paar vaklui ging hij aan het werk en zijn vrouwtje liet ons bedroefd weten dat manlief erg boos was, het huwelijk hing door haar actie aan een zijden draadje en dat vond ze heel erg en dus ging ze met vriendinnetjes taartjes eten om het verdriet te verwerken en mocht ze op kosten van RTL4 woonshoppen, terwijl thuis de boel verbouwd werd.
Nou eindigt dit programma altijd goed. Eerst is er leed tussen de echtelieden, maar daarna tranen van blijdschap in het totaal verbouwde huis. En dat vind ik prima. Ik houd wel van eind goed, al goed. Maar bij die aflevering van twee weken geleden had ik ingegrepen als ik John was.
Ik had drie bloedgeile bouwvakkers in dat huis gezet die tussen het zagen door het vrouwtje een wereldtijd hadden bezorgd. Ongecompliceerde vuige timmermansseks. Ga me nou niet mailen met de vraag wat dat is, want dat weet ik ook niet, maar het klinkt goed.
Vervolgens had ze haar spreadsheetmanagertje, die aan het eind van het programma met een te grote smile op zijn smoel een bos rozen uit zijn leasebak trok om zijn vrouwtje voor de derde keer ten huwelijk te vragen, een enorme schop onder zijn hol moeten geven.
Met rozen en al had ze hem de deur uit moeten zetten. Hopakee, zo richting onverbouwd single-appartementje. Om lekker met haar kids in het prachtige huis te gaan wonen met elke dag bezoek van zo’n overheerlijke timmerman.
Maar helaas, ze zei ja.