Ik ben Europeaan

Ik ben Europeaan en dat betekent dat ik op een continent woon waar geen hekken omheen staan. Dat is prettig want dat geeft me de vrijheid om te gaan en staan waar ik wil.
Ik ben Europeaan en dat betekent dat mijn leven gereguleerd wordt vanuit Brussel. De bioscoop in Rome heeft per vierkante meter net zoveel nooduitgangen als de plaatselijke cinema in Assen. Waar dat goed voor is, weet ik nog niet, maar het is geregeld.
Ik ben Europeaan en dat betekent dat mijn Europese leiders wekenlang met elkaar overleggen om de Grieken binnenboord te houden en uiteindelijk ergens een zak geld vandaan weten te toveren. Geld dat overigens weer terugvloeit in onze kassen, maar dit terzijde. 

Ik ben Europeaan en ik eis verdomme dat diezelfde Europese leiders een paar dagen met elkaar naar het strand gaan om een oplossing te vinden voor de stroom vluchtelingen die aan onze grenzen staan. Een oplossing vanuit humanistisch perspectief als het even kan. Omdat dat onze plicht is. Omdat we dat behoren te doen. Omdat dat ook hoort bij Europa.
Beelden van vluchtelingen komen dagelijks tot ons, inclusief het bijbehorende commentaar van de Europeaan, dat varieert van humaan tot ronduit beestachtig. Ja, het zijn er veel. Ja, het zijn er te veel, maar het zijn er zo veel omdat de gruwelijke omstandigheden die ze ontvluchten ook zo extreem zijn. Echt, je vlucht niet als dat niet bitter noodzakelijk is.
We kunnen het ons niet voorstellen hoe het is om alles achter je te laten en te vluchten met je kinderen. Ho, wacht even. Waarom kunnen we ons dat eigenlijk niet voorstellen? We maken ons dagelijks druk om onze kinderen. Of ze wel voorzichtig doen in het verkeer, of ze niet te veel televisiekijken/gamen/internetten, of ze wel gezond eten, en alsjeblieft niet te veel experimenteren met drugs en pillen en natuurlijk het Europese ideaal; of ze wel gelukkig zijn. Nou, vermenigvuldig die zorg met het getal honderdduizend zodat het gevoel je keel doet dichtknijpen, tel bij je kleine paniekjes de overtreffende trap van paniek op en dan ben je er wel. Stel jezelf eens voor met je kinderen in een gammel bootje, afhankelijk van mensensmokkelaars met in de verte de opdoemende kust waar je hoopt op veiligheid maar waar tachtig procent van de bevolking je liever ziet gaan dan komen.
Kijk eens naar onderstaand filmpje. Dat meisje dat zo huilt om haar moeder kan ook jouw dochter zijn. Is het nou echt zo ingewikkeld om ze op te vangen?
Vluchtelingen zullen er altijd zijn, alleen de wijze waarop we ermee omgaan kunnen we veranderen.

https://www.facebook.com/fatos.bytyci/videos/10208221154994805/?pnref=story