Identiteitskaart

Ik heb net een rondje officiële instanties achter de rug. Dochterlief werkt bij de AH, in september wordt ze zestien en ze wil een scooter. Ze doet iets bij het vlees, de kaas en het brood en tijdens werktijd is haar portemonnee gestolen. De verontwaardiging over bijbeunende collega’s die portemonnees jatten was groot, maar de echte woede kwam pas toen we ons gingen melden bij de officiële instanties.

We gingen eerst naar de politie, maar daar moesten we niet zijn omdat we een kopie van de gestolen identiteitskaart moesten overhandigen. Dus gingen we naar het gemeentehuis.
Het gemeentehuis, afdeling publieke zaken, hanteert speciale openingstijden voor dit soort akkefietjes, maar het kopietje kon tussen de bedrijven door, wat heel tof is van een officiële instantie. We regelden meteen een afspraak voor een nieuwe identiteitskaart. Om drie uur kon ze komen. Kosten nieuwe kaart: zestig euro. Voor de kaart zelf en voor de zogenaamde vermissingskosten.
‘Vermissingskosten?’ vroeg ik verbaasd.
‘Ja, maar als uw dochter zich kan identificeren dan hoeven we die kosten niet te maken.’
‘O, en hoe kan mijn dochter zich identificeren?’
‘Met haar identiteitskaart.’
‘Maar die is gestolen.’
‘Met een rijbewijs.’
‘Ze is nog geen achttien.’
‘Met een brommerrijbewijs.’
‘Ze is nog geen zestien.’
‘Dan kan ze zich niet identificeren en dan heeft u dus vermissingskosten.’
‘Eureka,’ zei ik. ‘Mijn dochter staat bijgeschreven in mijn paspoort.’
‘Dat is alleen maar om mee te mogen reizen, daarmee kan ze zich niet identificeren.’
Ik zag woede en teleurstelling verschijnen in de ogen van dochterlief. In haar hoofd speelde een rekensom af. Zestig euro voor een identiteitskaart, zeven euro vijftig voor een nieuw bankpasje en zeventien euro cash in de portemonnee. Dat is vierentachtig euro vijftig. Daar moet je ellendig lang voor werken bij de AH.
En dat alles voor een scooter waar je dan ook nog eens een brommerrijbewijs voor nodig hebt, die je waarschijnlijk alleen maar kunt aanvragen met een identiteitsbewijs.
De taferelen die zich naderhand afspeelden bij de politie zal ik u verder besparen. De afspraak voor een nieuwe identiteitskaart moesten we afzeggen, want het opmaken van een proces-verbaal is zo eenvoudig nog niet. En zonder proces-verbaal kun je geen nieuwe identiteitskaart aanvragen.
Dochterlief had het er helemaal mee gehad en ik vroeg haar of ze inmiddels klaar was om te emigreren.
‘Ja mam,’ zei ze, ‘laten we maar vertrekken.’
Ik heb maar niet gezegd dat ze dan nog even drie weken moet wachten op haar nieuwe identiteitskaar.