Het schrijven van een column

Zo, daar ging weer een column de virtuele prullenbak in. In mijn gehele columnloopbaan zijn er meer door de papierversnipperaar gegaan dan geplaatst. Degene die het schrijven is schrappen heeft bedacht moet een optimistisch kereltje zijn geweest. Ik hanteer het adagium schrijven is alles weggooien, uithuilen en opnieuw beginnen. Maar goed, deze week lukt het me niet om de letters dusdanig te husselen zodat er een leesbare column uitkomt. Want waar moet ik het over hebben deze week?

Huilende 100.000-plussers en hun stijgende zorgpremie?
De koningin die toneelstukjes haat, maar ze toch opvoert?
Zielige Nederlanders die hélémaal naar NY gaan, en dan stormt het er. Zo sneu!

Er is de afgelopen weken een hoop geklaagd over dingen die ik het klagen absoluut niet waard vind en een hoop niet geklaagd over dingen waarover wel wat meer geklaagd mag worden, naar mijn mening.

Eén miljard minder voor ontwikkelingshulp.
Jeugdzorg die een intelligente jongen jarenlang opsluit tussen zwakbegaafden.

Bij het lezen van die laatste twee stellingen verdwijnt bij mij sowieso het laatste greintje humor. En zo kwam ik ongemerkt in een columndipje terecht. Ik ga er niet over klagen, maar een dip is het. Een heuse. Het kan maar zo drie weken duren voordat ik de weg weer teruggevonden heb, maar misschien nog wel langer.
Achteraf beschouwd had ik natuurlijk gewoon mijn column over Bert moeten schrijven. Dan was er niets aan de hand geweest. Bert, de single dierenarts die ongetwijfeld goed is voor 100.000-plus. Diep ongelukkig om je heen kijken in een kermisbakje in Parijs en ook nog eens de volle mep qua zorgpremie voor je kiezen krijgen. Maar hoor je hem klagen?

Overigens las ik net de column van Luuk Koelman in de metro. Ik heb een tip voor hem. Dat prullenbakje linksboven in het scherm, maak daar ook eens wat vaker gebruik van.