Ik heb een afwijking die – als die officieel erkend zou zijn – waarschijnlijk dyslocatie zou heten. Ik heb namelijk géén idee waar ik me op deze planeet bevind. Helaas heeft de Gezondheidsraad zich hier nog niet over gebogen en ook van overheidswege zijn er nog geen maatregelen genomen voor mensen die hier aan lijden. Ik zou bijvoorbeeld al heel erg blij zijn met een bord op mijn auto waarop staat: H.E.L.P (Heeft Een Locatie Probleem).
Als ik een eeuw geleden had geleefd was ik waarschijnlijk niet oud geworden, want ik was ongetwijfeld met paard en wagen verdwaald in het bos, maar de moderne mens is van alle gemakken voorzien waardoor er zelfs met dyslocatie goed te leven valt.
Afgelopen donderdag moest ik in Sassenheim zijn voor een interview met Santa Montefiore. Ik had me terdege voorbereid. Ik ben op z’n minst dertig keer in mijn leven naar Sassenheim gereden, maar had voor de zekerheid toch nog even de route uitgeprint voor het geval mijn tomtom zou uitvallen. Want zo zijn mensen met dyslocatie, die laten niets aan het toeval over.
Het is ongeveer drie kwartier rijden van Hilversum naar Sassenheim. Ik moest er om zeven uur zijn en vertrok om halfzes. Behalve ruimte is tijd ook zo’n eenheid waar ik niets mee kan, dus ik neem altijd de dubbele reistijd. Ik vermoed trouwens dat tijd en ruimte gebroederlijk ergens in de rechterhelft van mijn hersenpan schuilgaan, op een plek waar ik geen verbinding mee heb.
Er kon dus niets misgaan, afgelopen donderdag. Zou je zeggen. Maar om de een of andere reden had heel Nederland besloten hetzelfde traject af te leggen. In Hilversum stond ik al vast. Mijn tomtom riep; keer om, keer om, ga naar huis! Maar er wachtte mij een zaal vol enthousiaste vrouwen, dus dan keer je niet om. Dat is kinderachtig.
Uiteindelijk bereikte ik de A9 en daar bleek ook nog eens veertien kilometer file te staan. Ik had dus de keus om gierend te laat te komen of te redden wat er te redden viel en de snelweg te verlaten. En dat deed ik. Alleen in uiterste noodgevallen dient een lijder aan dyslocatie de snelweg te verlaten, maar als een zaal vol wachtende vrouwen geen noodgeval is, dan weet ik het ook niet meer.
Het eerste stuk ging goed. Ik kon zwaaien naar de mensen die vast stonden op de A9 en dat deed ik met heel veel vrolijkheid totdat ik bij een rotonde kwam waarvan één afslag permanent was opgeheven. En díe afslag moest ik volgens mijn tomtom hebben. Ik had geen idee waar ik was, een rij stilstaande auto’s slingerde zich door een verlaten landschap, vervolgens stond er een brug open en ik eindigde uiteindelijk op tomtomloos Schipholgebied. Daar stonden een aantal auto’s vertwijfeld kriskras over de weg. Moest ik links, rechts of rechtdoor? Ik nam het dappere besluit een vrachtwagen te volgen. Die had me natuurlijk naar een loods van KLM cargoservices kunnen brengen, maar ook hij moest naar de A4. Dat voelde ik dus. Want van tijd en ruimte heb ik geen benul, maar met mijn onderbuikgevoel is helemaal niets mis.
Na twee uur rijden kwam ik uiteindelijk in Sassenheim aan. Dit lijkt lang, maar ik begreep later dat dit een knappe prestatie is geweest gezien de verkeerschaos. Ik moet overigens wel erkennen dat een en ander niet zonder verkeersovertredingen is gegaan. Volgens de tomtom moest ik ergens in een dorpje linksaf en dat was eenrichtingsverkeer. Wat hadden jullie gedaan? De vrachtwagen reed woest door oranje en ik dus door rood. Aangekomen in Sassenheim heb ik de locatie van het interview bereikt met hulp van Willemien van de boekhandel, die mij via de telefoon binnen heeft geloodst, want de tomtom herkende het huisnummer niet. Rijden en mobiel bellen, dat mag niet, daar ben ik me terdege van bewust. Ik vrees dat ik toch zeker voor duizend euro verkeerswetgeving heb overtreden. Maar goed, wat is nou duizend euro? Ook weer zo’n meetbare eenheid. Het zou me niets verbazen als de waarde van geld zich ook ergens in de buurt van tijd & ruimte bevindt. Iets wat me trouwens prima uitkomt als ik schoenen ga kopen.
En het interview? Dat was één groot feest! Typisch zo’n linkerkant-hersenhelft-gebeurtenis waar ik mee uit de voeten kan.