Gezondheidszorg en menselijke beschaving

Ik las in de krant dat de kosten van de gezondheidszorg de pan uit rijzen. Dat begrijp ik wel. Heel Nederland kijkt elke avond met een schaaltje kaas en een bakje wasabinootjes naar de meest gruwelijke reality-hospital-shit. Dat creëert vraag. Dus als we nou eens gaan beginnen om die series te verbieden, dan kan ik ook weer eens lekker televisie kijken.

Onderzoek heeft overigens uitgewezen dat we veel kosten kunnen besparen door mensen die niet komen opdagen op een afspraak zelf de rekening te laten betalen. In maar liefst 10% van de gevallen komen mensen gewoon niet opdagen. Ik vind dat heel merkwaardige mensen, maar goed.
Daarnaast moeten mensen die zichzelf met geweld toegang verschaffen tot de gezondheidszorg ook de rekening gepresenteerd krijgen. Dit geldt voor de categorie randdebielen die scheldend en schoppend roepen dat zij met hun ingegroeide teennagel voorrang hebben op iemand met een slagaderlijke bloeding.
Ik vind het eigenlijk wel knap als je tierend en slaand een hulpvraag kan formuleren. Ik kan dat niet, maar ik kan dan ook maar één ding tegelijk. Om die reden wordt mij overigens meerdere malen op een dag de vraag gesteld of ik wel een echte vrouw ben.
Een eenvoudige vraag die bij uitstek geschikt is om voor te leggen aan een gezondheidszorgmedewerker. Maar dat doe ik niet. Ik kijk wel link uit. Het zal niet de eerste keer zijn dat een eenvoudige vraag tot een bezoek aan daadwerkelijk alle afdelingen van een ziekenhuis leidt.
Recentelijk kwam ik met oudste in het traject gezondheidszorg terecht. De geplaatste buisjes in de oren deden niet wat ze moesten doen. En dus belde ik voor een afspraak. We konden twee maanden later terecht.
Op mijn vraag of het wat eerder kon werd negatief geantwoord omdat de betreffende specialist niet zoveel aanwezig was. Hij werkte meer dagen in zijn eigen kliniek, waarop ik besloot om daar een afspraak te maken.
We konden er de volgende dag terecht. Alleen was er geen dossier, want dochter was nu een nieuwe patiënt. Toch jammer dat we 300 miljoen hebben besteed aan het EPD, dat uiteindelijk niet wordt ingevoerd.
De arts kwam met een geniale diagnose. Hij wist het niet en dus moesten we naar de kaakchirurg. En dat deden we. We maakten een afspraak en kwamen in een bomvolle wachtkamer terecht. Een uur later zaten we nog steeds te wachten. Er gebeurde weinig.
Een verpleegkundige met rode konen van opwinding greep in en riep de twee aanwezige kaakchirurgen tot de orde. Kordaat liet ze weten wat ze moesten doen. De heren stribbelde tegen, ze lachten wat en riepen om koffie.
Ik wilde opstaan en weggaan, zonder mij af te melden, omdat mijn handen jeukten om deze enorme assholes een hoek voor hun kaken te geven, maar omdat ik had gelezen dat je met dergelijk gedrag alleen maar de gezondheidszorg op kosten jaagt, hield ik mij in.
Uiteindelijk mochten we de spreekkamer in, om daar nog een kwartier te wachten. Ik liep wat rond. Er was een kast gevuld met boeken met merkwaardige hobby’s en uiteindelijk viel mijn blik op een computer. De mail stond nog open. Nou ja, ik ben ook maar een mens.
Er was geen sprake van webcamseks met een Roemeens pornosnolletje. Jammer. Maar persoonlijk had ik deze privémail wel even afgesloten. Uiteindelijk kwam de kaakchirurg en boerde een pracht van een verlegenheidsdiagnose op waar we niets aan hadden.
Ik zou onderzoek naar kostenbesparing in de gezondheidszorg nog even achterwege laten. Het zou mijn prioriteit hebben om te bekijken hoe we de menselijke beschaving naar een wat hoger niveau kunnen tillen. Dan kunnen we een hoop problemen in een klap oplossen.