Fletten.3

De eerste tien jaar van mijn vriendschap met Fletten valt nog het beste te omschrijven als bijzonder oppervlakkig. Twee keer per jaar stuurde ik hem een kaartje; met Kerst en met zijn verjaardag. Zijn verjaardag was mij bij toeval onthuld. Die vierde hij namelijk op de dag dat ik hem bedankte dat hij met zoveel snelheid de zes weer naar een negen had omgedraaid, en dat het een wonder was dat hij dat voor elkaar had gekregen.
‘Daar heb ik voor gestudeerd,’ antwoordde hij droogjes.
Wat er gebeurde in het jaar 2001 weet ik nog steeds niet, maar in dat jaar besloot ik hem geen Hoera-Gefeliciteerd-Kaartje te sturen, maar te bellen. Hij was meer dan verrast. Hij had net een buitengewoon moeilijke tijd achter de rug. Zijn moeder was recent overleden, drie jaar na zijn vader, en daarmee was voor Fletten een lange periode van mantelzorg afgesloten. Hij had het ouderlijk huis moeten ontruimen en verkopen. Dat laatste met behulp van een makelaar en dat was een hele toestand geweest.
‘En toen had ik daadwerkelijk even spijt,’ zei Fletten.
‘Waarvan?’ vroeg ik.
‘Dat ik mijn docentschap Sociale Omgangskunde aan de wilgen heb gehangen. De opleiding Vastgoed en Makelaardij had zeker baat gehad van mijn kennis en kunde.’
Ik schoot in de lach en ik weet nog dat ik dacht. ‘Jeetje, hij is nog grappig ook.’
Dit was de start van een langdurige telefonische vriendschap en vanaf dat moment belden we elkaar maandelijks. Het leuke aan Fletten was dat hij er geen eenzijdig gebeuren van maakte. Niet alleen ik belde Fletten, hij belde mij ook, en dat laatste deed mij goed. Meer dan goed zelfs. Ik kon niet anders dan concluderen dat Fletten, ondanks zijn zelfgekozen eenzaamheid, meer sociale vaardigheden in zijn donder had dan in mijn kennissenkring aanwezig was.
Zijn standaardzin was altijd: ‘Hoi, stoor ik?’ Maar hij stoorde nooit, Fletten stoorde nooit.
Nu zou je denken, wat heeft zo’n man die in volstrekte eenzaamheid in een huisje in de bossen van Drenthe woont, te melden? Een hoop. Fletten kon uren vertellen over vogels en de natuur of over een boek dat hij had gelezen. En niemand, maar dan ook niemand, kon zo mooi vertellen over muziek. En zo verstreken de jaren; we belden, stuurden kaartjes en af en toe ging ik hem opzoeken in zijn huisje in Drenthe.
Totdat we een paar weken geleden met z’n allen abrupt tot stilstand kwamen en we ons leven goeddeels achter gesloten deuren moesten voortzetten. Ik zoog het nieuws over het enge virus in me op, keek van Op1, naar Jinek, naar Nieuwsuur en terug. Ik hing aan de lippen van deskundigen, Irma Sluis, en BN’ers met verstand van zaken. Het geratel en gereutel was niet alleen overstelpend maar zaaide tevens verwarring. Althans, bij mij. En opeens drong het tot me door; we hebben een ervaringsdeskundige expert nodig. Fletten de Kurf!!!!!!
Ik belde hem op, tweemaal raden wat hij zei…