Eierslachtoffer
Vroeger kocht ik ze nog wel eens. Een Kindersurprise-ei. Met twee jankende kinderen bij de kassa was ik een gewillig slachtoffer, maar de echte ellende begon pas als je thuiskwam. Het holle chocolade-ei, dat uit verrassend weinig chocola bestond, moest doormidden worden gebroken om een mega-ampul tevoorschijn te toveren, die door kinderhandjes niet kon worden geopend en waar ik menig nagel op heb gebroken. En dan de verrassing. In het gunstigste geval was het een gek plastic poppetje waar je niets aan had, in het ongunstigste geval een aantal losse onderdelen die aan de hand van een minutieuze handleiding in elkaar gezet moesten worden. Door mij, urenlang. Ik heb me wel eens afgevraagd welke zieke geest die speeltjes allemaal bedacht.
Die vraag werd beantwoord toen ik een documentaire zag die in zijn geheel was gewijd aan de wondere wereld van het Kindersurprise-ei. Een wereld waarvan ik geen weet had dat die bestond. Overigens was er geen kind te bekennen in het programma, maar wel een overvloed aan hysterische volwassenen die met begerige en woeste blik stad en land afreden op zoek naar dat ene stompzinnige speeltje dat ergens in een ei op hen lag te wachten: de Kindersurprise-ei-verzamelaars.
Aan het woord kwam de deskundige, die met een doodserieus gezicht meldde dat het heel normaal was om op een Kindersurprise-ei-beurs een paar honderd euro te betalen voor een speeltje. Hier keek ik wel even van op. Ik heb dus voor een paar ton in elkaar lopen knutselen.
Vervolgens verscheen er een droevige man in beeld. De ontwerper die de speeltjes bedacht. Zijn omgeving wist niet wat hij deed want het was nogal geheim. Hij woonde in een Fort Knox-achtig huis met tralies en veel sloten, want zijn ontwerpen mochten uiteraard niet voortijdig in handen vallen van de verzamelaars, die overigens de raarste capriolen uithaalden om de nieuwste serie voortijdig te bemachtigen. Ik sluit moord en doodslag niet uit. Met een kinderlijk onschuldige blik in zijn ogen vertelde de Kindersurprise-ei-ontwerper dat zijn grootste droom was dat hij kon vliegen en hij begon bijna te huilen. Ik denk dat hij ook graag een vriendin had gewild en ramen zonder tralies.
Tenslotte werd het wel en wee van een Nederlands echtpaar gefilmd. Aan de eettafel met een grote vitrinekast op de achtergrond. Zij wilde nog meer vitrinekasten, hij vond het wel welletjes. Dozen vol eieren had ze gescoord en met een niet te stuiten drift pelde ze het ene na het andere ei. Er vormde zich inmiddels een berg chocola voor haar neus. De vraag wat daarmee gebeurde werd helaas niet gesteld, wel vroeg de interviewer wat er belangrijker was in haar leven: de eieren of haar man. Het antwoord liet veel te lang op zich wachten. De echtgenoot keek zijn verzamelvrouwtje benauwd aan maar het was mij allang duidelijk. Hier zat het grootste slachtoffer van het Kindersurprise-ei.