Een hoop vragen

Ik zit in Frankrijk en op de een of andere manier vraag ik me hier altijd van alles af. Vragen die normaal gesproken nooit door mijn hoofd spoken, maar die nu van wezenlijk belang zijn.
Zo vraag ik me op de heenreis altijd af waarom die wegen in België eigenlijk zo verrot beroerd zijn. Ik bedoel: hebben die Belgen geen Camiel Eurlings?

Ook vraag ik me af waarom ik thuis geen warme chocolademelk met marshmallows drink. En dat terwijl het thuis tienmaal eenvoudiger klaar te maken is. Hop in de magnetron met die melk en klaar. Hier moet ik ingewikkeld doen met een pannetje, dat ik daarna ook nog eens met de hand moet afwassen.
Ik vraag me hier ook altijd af of ik wel lekker klimaatneutraal bezig ben. Zo gebruik ik hier ontzettend veel keukenpapier, vraag me niet waarom. En je huis verwarmen met een houtkachel lijkt me vanuit het oogpunt van CO2-uitstoot ook niet echt een toppertje. Aan de andere kant: er staan hier geen lantaarnpalen, dus dat scheelt weer.
Ook vraag ik me af waarom die Fransen zo’n idioot afwijkend kaartspel hebben. Ze hebben dus geen Aas maar een één. Dan is er toch geen lol meer aan? En dan heb ik het nog niet over de complete verwarring die bij mij ontstaat als je de boer een V noemt. Ik ben mij bewust dat dit niet bepaald levensvragen zijn, maar ik mis die vertrouwde B enorm.
Ook vraag ik me af waarom ze van die akelige treurige kerstbomen voor de deur hebben staan. Zonder lichtjes maar wel met rare strikken.
Ik heb me ook wel eens afgevraagd wat die Fransen eigenlijk van ons vinden. Ik vermoed dat ze ons ernstig niet normaal vinden. Of iets in die geest. Dat zou goed te  maken kunnen hebben met onze bijna instortende daken. Dat is tenslotte niet bepaald het Franse ideaal, overigens vermoed ik dat bijna niemand dat ideaal zou willen noemen.
Wat ik me sowieso elke keer afvraag is waarom ik hier prima kan leven zonder televisie en dat geval binnen vijf minuten aangezet wordt als we weer thuis zijn.
Wat ik me trouwens ook wel eens afvraag is wat ik zo langzamerhand nu eigenlijk thuis noem. Ik denk toch wel thuis.
Een standaardvraag in het kader van ik vraag me af is altijd weer hoe mijn leven eruit zou hebben gezien als ik mijn plan om hier alvast met de kinderen te gaan wonen inderdaad had uitgevoerd. Ik vermoed dat de daken er dan tiptop hadden uitgezien, maar een eenzame vrouw met een weekendhuwelijk, twee kindjes, twee honden, een varken, zes kippen en een pony had vast een treurig schouwspel opgeleverd. Of niet natuurlijk, dat vraag je je dan dus af.
Ik vraag me overigens ook af of ik ooit nog een keer behoorlijk Frans ga spreken. Tot nu toe blijft het van een bedroevende kwaliteit alhoewel ik wel heel rap en vloeiend kan zeggen dat ik er niks van begrijp.
En dan onverbiddelijk komt weer de terugreis met die ene allesomvattende vraag: waarom zijn die wegen in België…