We hebben het heel lang met elkaar besproken. Alle details doorgenomen, de risico’s ingecalculeerd en uiteindelijk hebben we besloten HET te gaan doen. We gaan twee jaar lang met het hele gezin de wereldzeeën bevaren om onze fysieke en mentale grenzen te leren kennen en een schat aan avontuur op te doen. Gisteravond hebben we het de kinderen verteld en hun reactie was uitermate teleurstellend.
‘Hoezo, wij gaan volgende week vertrekken en komen pas over twee jaar terug?’
‘Met wat voor boot?’
Ons plan viel niet in goede aarde. Het werd een familiedrama met veel geschreeuw. De dames zagen het niet zitten om twee jaar lang op een gammel zeilbootje van vijftien meter, luisterend naar de naam Juppie, te moeten vertoeven.
Een punt van discussie voor de dames was het gebrek aan ervaring, wat ik echt een belachelijk argument vond. Toevallig heb ik wel op mijn veertiende mijn zeildiploma gehaald, inclusief het certificaat gijpen, en mijn Wim heeft twee dagen op het IJsselmeer doorgebracht met twintig gedragsgestoorde Duitse pubers (het leek wel een week). Dus leer ons de zeeën kennen. Maar dit was niet voldoende om onze kinderen te overtuigen dat dit een weldoordacht plan was.
‘Wij moeten toch gewoon naar school? Er is toch zoiets als leerplicht?’ vroeg de jongste.
‘Ach kind, doe niet zo moeilijk, twee jaar lang de natuurelementen trotseren is vele malen beter voor je ontwikkeling.’
‘En mijn vriendinnen dan?’ vroeg de oudste.
Pubers, dacht ik bij mezelf. Wat word ik daar moe van. Vriendinnen! Dûh, lekker belangrijk.
‘Volgens mij is het best gevaarlijk mam, stormen en kliffen en dat soort dingen,’ zei de jongste benauwd.
‘Kom op zeg,’ riep ik boos. ‘Je stapt toch ook bij mij in de auto? Dat is minstens zo gevaarlijk.’
Maar goed, de weerstand werd groter en groter en ons geniale plan dreigde in duigen te vallen en toen kreeg ik me toch een fantastische brainwave.
‘Hé meiden, dan gaan jullie toch niet mee? Blijven jullie toch lekker thuis. Het is maar twee jaar en met die moderne technologie van tegenwoordig kan ik jullie prima managen vanaf de Stille Oceaan. Verder zorg ik dat er 2 X 365 magnetronmaaltijden in de vriezer liggen en de buren sms ik wel even of ze een oogje in het zeil houden.
Het viel helemaal stil. Daar hadden ze mooi geen antwoord op. Dus Wim en ik gaan duo. Nou, tot over twee jaar. Dan zijn we weer terug. Hoop ik.