Vorige week zaterdag zat ik in de Bruna te signeren. Een jongetje van een jaar of tien drentelde door de winkel. Zijn vuist gebald: daarin hield hij stevig zijn geld vast. Het was duidelijk dat het knulletje op zoek was naar een moederdagcadeautje, maar wat het moest worden dat wist hij nog niet. Uiteindelijk viel zijn keus op een boek van mij, met een handtekening en een sleutelhanger. Het hoefde niet te worden ingepakt. Dat deed hij thuis wel, en aan zijn blik kon ik zien dat hij grootse inpakplannen had. Het ventje vertederde mij enorm, omdat ik mij realiseerde hoe snel de tijd voorbij gaat.
Wij zijn de fase van de schattige tekeningen ‘Vor de alelievste moede’, de scheve halfingezakte kleikunstwerken en de ontbijtjes met lauwe thee en rauwe eieren die stilletjes worden binnengebracht alweer voorbij. Over een aantal jaren wordt Moederdag een obligaat nummer dat toevallig wel heel ongelegen komt, en zo hoort het ook want dat zijn de stappen die we moeten nemen.
Dit jaar kreeg ik van mijn jongste dochter een lief cadeautje. Ze keek er glunderend en verwachtingsvol bij. Het was een stappenteller. Heel handig voor als ik ging rennen, dan kon ik zien hoeveel kilometer ik had afgelegd. Dochterlief kreeg een dikke kus en ik zag dat ze opgelucht ademhaalde omdat ik zo blij was met haar cadeautje.
Met een handigheid die ik haar niet nadoe, installeerde ze alle functies, en ik werd vervolgens met mijn renschoenen en stappenteller de deur uit gezet. Daar ging ik dan, in matig tempo, maar zeer bewust van het feit dat elke stap werd geteld.
Na enige tijd kwam ik weer terug. 1845 stappen. Wat een prachtig apparaat, maar ik mopperde op mezelf: wat een flutscore. Als ik ooit nog een keer een marathon wilde gaan lopen, dan zou ik toch echt harder moeten gaan trainen.
Al snel sloeg het gemopper om in schaamte. Een maand geleden kreeg ik een mailtje van Sofie Cerutti – schrijfster en blogger en sinds 2007 MS-patiënt – waarin ze mij attendeerde op haar nieuwe website www.duizendstappen.nl.
Ik zou zeggen, ga eens naar die site, opdat we ons realiseren dat niet elke stap vanzelfsprekend is.