Tijdens mijn schoolperiode heb ik me vaak afgevraagd of ik wel helemaal normaal was. Ik kon namelijk nachten wakker liggen van dierenleed, maar grote mensendrama’s raakten mij niet zo erg. Een zielig zwerfkatje kon mij tot in het diepst van mijn ziel raken en ik gruwelde van de praktijken van mijn klasgenootjes die zichtbaar plezier hadden in het opblazen van een kikker. Ik heb wel eens overwogen om er een opstel over te schrijven, maar had het vermoeden dat het onderwerp ‘huilen om een treurige hond, je schouders optrekken bij een aardbeving’ niet lekker zou liggen en ik beter mijn mond kon houden.
Er zijn twee grote momenten in mijn leven geweest die mijn gevoelsleven ten opzichte van drama’s hebben veranderd. Het moederschap en het overlijden van mijn vader. De komst van mijn dochters hebben me veranderd in een softe overgevoelige huilebalk, die bij elk drama over haar toeren is. Alhoewel ik het wel raar vind dat ik bij overzeese drama’s een klein beetje opgelucht ademhaal als de nieuwslezer meldt dat er geen Nederlanders bij betrokken zijn. Raar, snap ik niet. Is dit een merkwaardige vorm van vaderlandsliefde of komt het drama opeens iets dichterbij als er iemand uit Assen bij betrokken is? Hoe dan ook, het slaat nergens op. Een onbekende Nederlander of een onbekende Chinees; beide verdienen evenveel compassie.
Het overlijden van mijn vader op nog jonge leeftijd was een absoluut keerpunt. Tot op de dag van vandaag herinner ik mijn verbazing dat de wereld niet heel even stil bleef staan. Dat auto’s gewoon bleven rijden, dat stoplichten niet massaal op rood gingen, dat de televisie niet op testbeeld ging. De wereld draaide gewoon door; hoe was dat nou mogelijk?
Het heeft me doen realiseren dat hoe ver een drama ook van je afstaat, er altijd een kring van mensen intens verdrietig is en levens voorgoed zijn veranderd. Bij elke aardbeving in een land waar je de naam niet van kunt uitspreken, bij elk verkeersongeluk, bij elke aanslag is er sprake van verdrietkracht 10 op de schaal van Richter.
We kunnen moeilijk bij elk drama volop meeleven en dat hoeft ook niet. Ons leven draait door, we stappen in de auto, pakken nog net even dat oranje stoplicht en kijken ’s avonds naar de beelden op televisie. Maar wat we wel kunnen doen is mededogen hebben voor levens die abrupt geëindigd zijn en respect voor het grote verdriet van de nabestaanden en dat kunnen we soms het beste doen door gewoon onze mond te houden. Met terugwerkende kracht kan ik vaststellen dat ik dat als wereldvreemde twaalfjarige in ieder geval wel goed in het snotje had.