De tijd vliegt
De tijd vliegt. Ik zit nu al meer dan twee weken in Suriname en ik begin eindelijk een beetje te landen. Overigens had dat landen nog wel wat voeten in aarde. Het was namelijk de laatste vlucht van gezagvoerder Frank.
Ik ben geen groot liefhebber van vliegen, maar na negen uur doorzetten kom je wel op plekken die met de fiets niet echt haalbaar zijn, dus ik heb al heel lang geleden besloten niet al te ingewikkeld te doen over het vliegtuig als vervoermiddel. Ik stap gewoon met veel enthousiasme in en denk er niet over na dat het wel eens mijn laatste vlucht zou kunnen zijn.
Deze instelling werd helaas de kop ingedrukt toen ik het vliegtuig binnenstapte dat mij naar Paramaribo moest brengen. De crew – met feestmutsjes op – liet ons vrolijk weten dat dit de laatste vlucht van gezagvoerder Frank was. Gatverdamme, dacht ik, en gespte mezelf goed strak vast.
Na negen uur lezen, Soof 2, het verzoek om een geschreven woord te richten aan gezagvoerder Frank voor in zijn plakboek en een rondje van de zaak die we vermoedelijk zonder pensionering in het vooruitzicht ook wel hadden gekregen, werd de daling ingezet.
Ik vind dat altijd een mooi moment. Voor iemand met vliegangst verheug ik me gek genoeg altijd enorm op de start en de landing; statistisch gezien de momenten waarop het echt mis kan gaan.
Nieuwsgierig keek ik naar buiten en constateerde dat we verontrustend laag over de daken van de huizen in Paramaribo vlogen. Ik kon de kipvleugeltjes bijna op de borden zien liggen. De stewardess keek even bedenkelijk en zei vervolgens met een ingestudeerde glimlach: ‘goh, ik dacht even dat het misging, dit is wel erg laag, maar ja, zo’n laatste vlucht zit nu eenmaal altijd vol verrassingen.’
En dat zat die inderdaad, want gezagvoerder Frank kon geen afscheid nemen en maakte een doorstart en we kregen als toegift nog een rondje. Inmiddels was ik kotsmisselijk en heb ik eigenlijk een beetje spijt dat ik niet als afscheidscadeau de halfverteerde KLM-loempia in het gangpad heb gedoneerd.
Lang verhaal kort; we zijn geland, maar het bleef nog enige tijd onrustig in mijn maag en overigens ook in Paramaribo want een week later hoorden we op een tuinfeest dat de radio meerdere malen was gebeld door ongeruste Surinamers die zich afvroegen waarom dat vliegtuig zo laag overvloog.
Maar goed, zoals ik al zei, inmiddels zitten we alweer twee weken in Suriname en ben ik ontzettend druk met het uitstippelen van een gezellige fietsroute voor de terugreis.