De schaamte voorbij

Het was de bedoeling dat ik vorige maand naar het Brabantse zou reizen om daar een dictee te geven. Voor het goede doel. Een paar dagen voor het goede-doelen-spektakel werd ik afgebeld. Het ging niet door bij gebrek aan belangstelling.
In eerste instantie had ik medelijden met al die vrijwilligers die zo hard hadden gewerkt om dit te organiseren, in tweede instantie was ik diep beledigd. Oké, ik ben geen Philip Freriks, maar ik had toevallig wel een week lang voor de spiegel geoefend om minstens zo leuk en met prachtige armbewegingen het dictee voor te lezen als Philip met zijn jarenlange ervaring als nieuwslezer.

Dus ging ik navraag doen omdat ik wilde weten waarom ik niet in staat was om desnoods een kwart zaaltje te vullen met goedwillende mensen die naar me wilden luisteren om mijn woorden foutloos op te schrijven en tegelijkertijd de kas van een goed doel te spekken.
Godzijdank kwam ik erachter dat het niet aan mij lag. Althans niet voor de volle honderd procent. Het bleek dat het dictee als avondvullend programma niet meer geheel voldeed aan de eisen van deze tijd. Het moet flitsender en sneller, met roterende beelden, geluid en een constante aanvoer van chips.
Daarnaast weigerde de jeugd om met hun ouders mee te komen. Het was tenslotte vrijdagavond en ze hadden heel andere plannen. En geef ze eens ongelijk.
Verder werd het entreegeld van vijftig euro te hoog bevonden. Kom op, het is wel voor het goede doel! Aan de andere kant, als je die avond met twee volwassenen en een kind (mee gesleurd met een pistool in zijn nek) was komen dicteeën dan was je honderdvijftig euro kwijt geweest. Plus drie weken een chagrijnige puber, want op die leeftijd zijn ze wraakzuchtig.
Maar er was nog een reden. Mensen schamen zich voor hun taalfouten. Deelnemers zijn als de dood dat ze worden uitgelachen om foutief gebruik van d’s, t’s en aanverwante spellingsellende.
Toen ik dat hoorde, vroeg ik me af waarom we eigenlijk met z’n allen zo ingewikkeld doen over spellingsfouten en grammatica-terreur, want er hangt inderdaad een geur van schaamte omheen.
Ik mag dan niet in staat zijn om een zaaltje voor een goed doel te vullen (waar ik me ook erg voor schaam), maar een taboe omverwerpen moet lukken. Ik heb besloten om het heilige taalhuisje volledig af te breken. Vanaf nu gaan we ons niet meer schamen voor taalfouten.
De afgelopen weken ben ik bezig geweest met de correcties van Miss Match. De komende tijd laat ik elke dag op Facebook een megataalblunder uit het manuscript zien. En jullie mogen de fout ontdekken. Een soort van omgekeerd dictee dus. Ik ben de schaamte voorbij, nu jullie nog.
O, en als je nog geld wilt schenken aan een goed doel, denk dan eens aan Stichting de Luchtballon.  www.deluchtballon.nl