Onze jongste vertrekt elke dag stipt om acht uur op haar fiets naar school. Dus toen ze van de week om vijf voor acht voor mijn neus stond te zwaaien met een stapel formulieren die nog ingevuld moesten worden, was ik even in verwarring.
‘Hélémaal vergeten. Is van de GGD. Moet ik zelf invullen. Help je even?’
‘Natuurlijk,’ zei ik, want ik ben de rotste niet.
‘Heb ik diabetes, hart- en vaatziekten of epilepsie?’
‘Niet dat ik weet, maar waar gaat dit over?’
‘Nu even geen moeilijke vragen, mam. Ik ben al te laat.’
Er volgden een hoop vragen die we gelukkig allemaal ontkennend konden beantwoorden.
‘Nu nog het Strengths and Difficulties Questionnaire en dan ben ik klaar.’
‘Het wat?’
‘Aandachtspunten en sterke kanten met betrekking tot jezelf.’
Ik keek haar trots aan. Geweldig hoe zo’n kind van veertien al haar talen beheerst, dankzij honderd uur televisiekijken per week.
‘Hoeveel eenheden alcohol nuttig ik?’ Ze keek me peinzend aan.
‘Per dag, per week, per maand?’ vroeg ik.
‘Doe nou eens serieus. Hoeveel denk je?’
‘Nou, afgelopen oudjaar en vorig jaar met oud en nieuw. Dus, eh, 2 glazen champagne.’
Met een denkrimpel op haar voorhoofd vulde ze in dat ze gedurende haar hele leven 2 alcoholconsumpties had genuttigd.
‘Een vraag over roken. Simpel. Ik rook niet.’ En ze vinkte het bijbehorende vakje aan.
‘Gelukkig maar,’ zei ik, en haalde opgelucht adem.
‘Je moet dit soort dingen wel een beetje handig invullen, mam. Als je deze lijst zorgelijk invult, moet je komen voor een gesprek en dat is natuurlijk niet de bedoeling!’
Ik keek haar even verbaasd aan, maar ze was al weer bezig met de volgende vraag.
‘Pfffff, dit is een stomme vraag! Of er dingen zijn die ik met niemand kan bespreken! Als dat het geval is, dan ga ik ze dat heus niet vertellen.’
‘Zou je het wel tegen mij zeggen?’ piepte ik.
‘Ja dûh. Jij bent mijn moeder, jij mag het wel weten, maar ik zou niet weten wat.’ Ze keek me aan of ik gestoord was.
En verder ging ze weer. Nee, ze had nog nooit pillen geslikt of gesnoven en er waren ook geen enge mannen geweest die haar de bosjes in hadden getrokken. Opgelucht zwaaide ik mijn kind om tien over acht uit. Gezond en zonder noemenswaardige trauma’s.
Ik trok de deur achter me dicht en moest opeens denken aan dat ene meisje dat met haar moeder niets meer bespreekt, dat snuift en slikt, elk weekend te veel drinkt en een griezelige stiefvader heeft die zijn handen niet thuis kan houden. Hoe zou zij dat formulier invullen? Ik vrees dat ook zij dat zo handig mogelijk doet. Al was het alleen maar omdat die kinderen geneigd zijn hun Strengths wat over te waarderen en hun Difficulties onder tafel te vegen.