De blind date van Sarah

Op 15 april lanceerde ik een winactie. Dit was naar aanleiding van het verschijnen van Luchtkussen als pocket. Zet jezelf op de foto met het boek Luchtkussen, lezend op het strand of terras. De inzender van de leukste foto zou worden beloond met een kort verhaal waarin de winnares de hoofdrol speelt.
Nou, het was overweldigend hoeveel inzendingen ik kreeg. Maar goed, je moet een keuze maken. Dus daar gaan we dan.
Trommelgeroffel, de spanning stijgt.
En de winnares is……………………Sarah!!!!!
Sarah is een fan van het eerste uur, want zij stuurde gewoon een foto op van zichzelf op het strand terwijl ze een eerste druk paperback Luchtkussen las. Ik had haar natuurlijk onverbiddelijk moeten diskwalificeren van deelname, want het ging tenslotte om de pas verschenen pocket, maar ik vond het wel hilarisch.
Daar komt nog bij dat Sarah een prachtige Hyves heeft, geheel gewijd aan mijn boeken.http://www.harrewijnboeken.hyves.nl/
Dus als iemand het verdient om deze winactie te winnen, dan is het Sarah wel!

De blind date van Sarah
‘Ik denk er niet over!’
‘Wat heb je te verliezen, Sarah?’ Verontwaardigd kijkt Jolijn, mijn beste vriendin, mij aan.
‘Niets, ik heb helemaal niets te verliezen, maar ik heb er geen zin in. Dat is alles,’ antwoord ik.
‘Luister, we hebben het hier over de broer van een collega van mij. Hij is pas verhuisd en kent hier nog niet zoveel mensen. Je moet helemaal niets met hem, maar zo’n blind date lijkt ons gewoon leuk.’
‘Jullie zijn vast heel goed in het bedenken van leuke dingen, het is alleen zo jammer dat ik ze moet uitvoeren.’
Jolijn schiet onbedaarlijk in de lach. ‘Dat is nou precies waarom we jou in gedachten hebben. Die broer schijnt een vrolijke jongen te zijn en jij hebt humor.’
‘Precies. Humor en foute vriendinnen. Nee, ik ben een rijk mens.’
Op het moment dat ik de deur uit wil lopen, roept Jolijn mij terug. ‘Kom op nou, Sarah, misschien is het wel een hartstikke leuke vent.’
Ik draai me aarzelend om en besef dat ik een domme fout bega. Geef Jolijn één vinger en ze pakt meteen je hele hand en inderdaad grijpt ze mijn aarzeling met beide handen aan en trekt me terug de woonkamer in.
‘Zaterdagmiddag om twee uur. Dan ga je lekker op het strand zitten. Strandpaal 22 en eh, neem dit boek mee, daar kan hij jou aan herkennen. Goed?’
‘Goed lijkt me niet het juiste woord, Jolijn.’
‘Weet je wat? Ik doe er een fles prosecco mét handige koeltas bij. Krijg je van mij. Gezellig op het strand. Proseccootje erbij. Wat wil een mens nog meer?’
Rust, denk ik. Rust en normale vriendinnen. En een lekkere rosé, want die gore prosecco van Jolijn is niet te drinken.
‘En hoe herken ik deze megafantastische broer van een collega van jou?’
‘Hij herkent jou wel, maar ik zal zeggen dat hij twee verschillende sokken aan moet trekken.’
Zuchtend loop ik het huis uit. Hier ben ik weer mooi in getrapt!

Het is bloedheet als ik om halftwee over het strand loop, op zoek naar een plekje in de buurt van strandpaal 22. De koeltas met prosecco in de ene hand, het boek in de andere en een handdoek over mijn schouder. Het strand wordt bevolkt met gezinnen met kinderen die tassen vol met schepjes, etenswaren en andere zaken die onmisbaar zijn voor een dagje aan het strand met zich meeslepen. Geuren van factor 20 vermengd met zilte zeelucht en patat dringen zich aan mij op.
Ik kijk om me heen op zoek naar de helft van een halve vierkante meter, maar het is een groot circus van gestreepte parasols en felgekleurde handdoeken. Even verderop is nog een klein plekje. Naast een gezin met drie kleine kinderen, een licht hysterische moeder en een snurkende vader. Zuchtend drapeer ik mijn handdoek in het zand, trek mijn T-shirt en rokje uit en ga zitten.
Luchtkussen van Astrid Harrewijn, lees ik op de omslag van het boek dat Jolijn mij heeft gegeven. Nou, het zal mij benieuwen en ik begin dapper op de eerste bladzijde. Langzaam verdwijnt het geroezemoes naar de achtergrond. Het enige wat ik hoor is het zachte ruisen van de zee. Gebiologeerd en met een lichte glimlach op mijn gezicht lees ik door.
‘Eh, mag ik even wat vragen?’
Verstoord kijk ik op. Voor mij staat een jongen in een hippe boxer. Bruinverbrand en met een ongelofelijk prettig lichaam.
‘Stoor ik?’
Pas op dat moment valt bij mij het kwartje. De broer! Mijn blind date. Strandpaal-22-afspraakje. Jolijn, ik houd van je!
‘Nee, natuurlijk stoor je niet. Ga zitten. Wat goed dat je me kon vinden in die drukte. Zin in een glas prosecco?’
De knul kijkt me verbaasd aan en gaat bedeesd naast me zitten op het strand.
‘Ik ben Sarah. Weet je dat ik hier eigenlijk helemaal geen zin in had,’ ratel ik achter elkaar door, overweldigd als ik ben door het indrukwekkende uiterlijk van deze knul.
‘Eh, ik zit eigenlijk met mijn vriendin daar verderop. Ze is binnenkort jarig en ze wees mij op het boek dat je leest.’
‘Mijn boek?’
‘Ja, ik wil het voor haar kopen, maar ik kon de titel niet goed lezen. Dus, eh, mag ik even kijken?’
Schaapachtig houd ik het boek omhoog. Zijn ogen vliegen over de omslag en ik zie zijn lippen de titel prevelen. Met een soepele beweging springt hij weer overeind.
‘Dank. Veel plezier nog vandaag.’
Met een rood hoofd kijk ik hem na. Ik haat Jolijn en ik zou het liefst drie meter het zand in zakken. Ik weet de neiging om op te staan en snel weg te lopen te onderdrukken en vijf minuten later zit ik weer helemaal in het boek.
Ik heb geen idee van de tijd als er plotseling een schaduw over mij valt. Ik kijk omhoog en voor mij staat een man, zo rond de dertig. Een beetje tenger maar met de mooiste en vrolijkste ogen die ik ooit heb gezien.
‘Eh, mag ik even wat vragen? Dat boek’
Pfff, nee hè, niet weer! Weer zo’n ongelofelijk lekker ding die wil weten wat ik lees om het voor zijn vriendin te kopen.
‘Luchtkussen van Astrid Harrewijn. Te koop in de betere boekhandel. Als je het niet erg vindt, lees ik weer verder,’ zeg ik kortaf en ik kijk verder niet op of om als hij gehaast wegloopt.
Naast mij begint het meisje van vier onbedaarlijk hard te lachen. ‘Mam, die meneer! Kijk nou, die meneer heeft twee verschillende sokken aan!’