Ooit, heel lang geleden, had ik een vriendje en die studeerde tandheelkunde. Via een of andere ludieke actie kon hij, voor weinig, in bezit komen van het prototype van een elektrische tandenborstel. We maakten allemaal gretig gebruik van deze actie en gingen elektrisch poetsend door het leven.
Het prototype was onverwoestbaar, het vriendje verdween, de tandenborstel bleef. Sterker nog, toen ik Allerliefste tegenkwam, bracht ik de tandenborstel in als bruidsschat, samen met mijn oude Alfa Giulia met startproblemen en een valse piano. Ik leefde in die tijd betrekkelijk bezitloos, iets waar ik af en toe met weemoed aan terugdenk. Maar dit terzijde.
Uiteindelijk hield de tandenborstel het voor gezien. Terecht, na zoveel jaren trouwe dienst, en dus kocht ik een nieuwe. Na anderhalf jaar hield hij ermee op en weer ging ik naar de winkel; deze borstel hield het twee jaar vol. De dochters werden ouder en zij kregen er ook een; het duurde niet lang voordat ook die bezweek. Ons laatste exemplaar, een ultramoderne met menukeuze en één miljoen roterende bewegingen per seconde kreeg anderhalf jaar geleden een plekje op de wastafel. Gisteren weigerde hij dienst, geen beweging meer in te krijgen.
Hoe kan dat nou?
Het zijn overigens niet alleen de tandenborstels in Huize Harrewijn die het spontaan en veel te vroeg begeven. Ik heb het nog niet eens gehad over de hoeveelheid strijkijzers, broodroosters, vaatwasmachines en wasmachines die ik de afgelopen jaren heb gekocht.
Ligt het aan ons? Nee, wij gaan vredelievend met elkaar en onze apparaten om. Dus daar kan het niet aan liggen. Hoe dan ook, ik vind het zo’n idiote verspilling om elke keer weer na een paar jaar zo’n apparaat te vervangen.
Mijn ouders deden hun hele leven met dezelfde broodrooster. Het voorbeeld is wellicht verkeerd gekozen, want zij stierven jong, maar tijdens het opruimen van het huis van mijn schoonouders kwam ik nog werkende apparaten tegen die state-of-the-art waren in de jaren vijftig. Het kan dus wel.
Het kan niet anders of er moet hier een complot aan ten grondslag liggen. Terreur van de apparatenindustrie. Waarom komen wij, consumenten, hier niet tegen in verzet? Moet de levensduur van apparaten niet enigszins parallel lopen met de levensverwachting van de mens? Meer dan drie strijkijzers zou je toch niet nodig moeten hebben tijdens een mensenleven? Het is toch belachelijk dat wij bergen afval creëren en onnodig grondstoffen aan de natuur onttrekken omdat die apparaten met ingebouwd gebrek worden geproduceerd.
Maar goed, om de een of andere duistere reden komen we niet in verzet. We komen sowieso niet in verzet. Er gebeuren hele merkwaardige dingen om ons heen, maar we doen niks. Echt heel apart…