Clara

We hebben een kip! Nu denken jullie natuurlijk dat we naar een kippenboer zijn gegaan om een kip te kopen inclusief de benodigde kippenparafernalia; een ren, een hok en een stok. Maar zo is het niet gegaan. Wat we wel hebben gekocht is een huis in de Vogezen met een hoop ongewenst meubilair én een achtergebleven kip.

Vorige week vertrokken we naar Frankrijk voor de overdracht van het huis, met een auto vol spullen. Die spullen waren dus achteraf niet nodig, want alles stond nog in het huis. Het hele feest begon met de schouw. Voordat je naar de notaris gaat om je handtekening te zetten, is het gebruikelijk om eerst even te kijken of alles in orde is en of het huis er nog wel staat. Dit gebruik moesten we ze overigens wel even uitleggen. Maar het huis stond er, meer dan dat zelfs. De verkoper, een vriendelijke man, stond in de tuin te roepen en liet ons weten dat bij de verhuizing een kip was ontsnapt. Hij was zichtbaar ontdaan en dat was de reden dat wij maar niet begonnen over het ongewenste meubilair. Je neemt afscheid van je huis, je persoonlijke bezittingen en dan ook nog eens van een kip. Dat is geen moment om een hoop gezeik over je heen te krijgen.

Na dit ritueel gingen we naar de notaris. Heel lang geleden zaten we ook bij een Franse notaris. In een geheel ander deel van Frankrijk en toen betrof het de aanschaf van een grote hoeveelheid stenen en een hoop dakpannen, waarbij het een en het ander niet echt een logisch geheel vormden. Ik herinner het me als de dag van gisteren. De notaris ging schuil achter zijn wetboeken, dossiers lagen in hoge stapels tegen de muur. Al dat papier vonden onze, toen nog heel jonge, dochters bijzonder interessant. Het was een zenuwslopende toestand waarbij ons en passant werd verteld dat er lood in de verf zat, asbest aanwezig was, en we kortom garantie tot de voordeur kregen.

Dat was afgelopen week wel even anders. De notaris, een hipster, liet alle documenten op een muurvullend scherm voorbij glijden. De bewijzen van het ontbreken van lood, asbest, stralingsgevaar en risico’s op aardbevingen swipete hij van links naar rechts. Na een digitale krabbel kregen we de sleutel.

En toen begon de echte pret. We holden van kamer naar kamer, we trokken gelegitimeerd kastjes open en rukten aan het lelijke laminaat. Vervolgens doken we de tuin in, op zoek naar verborgen schatten. Ik wierp een blik op het kippenhok; afbreken, zo snel mogelijk. Zag ik daar nou iets bewegen in de ren? Krijg nou wat! Een kip!

In ons beste Frans hebben we gebeld en gemaild, maar de eigenaar van de kip geeft taal nog tok. Hij vreest waarschijnlijk dat hij behalve de kip ook het meubilair moet ophalen. Dus we hebben de kip geadopteerd en haar de prachtige naam Clara met een C gegeven. Voor zolang als het duurt, want er zit een gat in de ren. Clara komt en gaat. Maar dat is niet erg, want dat doen wij ook.