Boer zoent Vrouw

Ik ben een groot liefhebber van reality-tv en daarbinnen een enorme fan van Boer zoekt Vrouw. Dat heeft niets te maken met mijn voyeuristische neigingen. Voor mij is het gewoon research. Een schrijver is ook maar een mens, die doelloos in zijn eigen cirkeltje ronddoolt. In mijn geval is het kringetje best klein en dan is het heel handig als het werkelijke leven via Boer zoekt Vrouw bij je binnenkomt.

Zo zou ik de hoofdpersoon in mijn boeken gerust laten lunchen met een witte boterham met pindakaas, maar dankzij Boer zoekt Vrouw weet ik dat je rond twaalf uur een bruine boterham met een sateetje behoort te nuttigen. Ik moet echt behoorlijk heftige hallucinerende middelen tot me nemen om zoiets te bedenken.
Naarmate we richting het einde van Boer zoekt Vrouw komen, raak ik wel een beetje in verwarring. Ik mis namelijk iets. Iets essentieels. Er wordt namelijk amper gezoend in Boer zoekt Vrouw. Er wordt wel nagedacht over een leven met elkaar en of de kandidaten zich een beetje thuis voelen in de keuken en de melkput, maar er wordt niet gezoend. In mijn boeken laat ik de hoofdpersoon meestal na een paar goede gesprekken zoenen. En soms gaat er niet eens een gesprek aan vooraf. Ik denk namelijk dat het in echte leven zo gaat, maar ik moet eerlijk toegeven dat ik inmiddels alweer achttien jaar ben getrouwd en ik houd er geen spannend second life op na. Dus misschien zit ik er wel helemaal naast. Zou heel goed kunnen.
Laat trouwens één ding duidelijk zijn. Het is niet zo dat ik heimelijk verlang naar tien afleveringen Boer zoent Vrouw. Ik hoef echt geen beelden van gerotzooi op de tractor. Daar gaat het mij niet om. Liever niet zelfs, maar ik maak me echt oprecht zorgen over de kandidaten.
Neem nou Bert. Bert is vreselijk verlegen en houdt meer van koeien dan van mensen. Dat is helemaal niet erg. Maar als Bert denkt dat de menselijke voortplanting ook via kunstmatige inseminatie gaat, dan heeft Henrieke toch echt een probleem.
Hetzelfde geldt voor de mannenboerderij. Wat er nog rondloopt zijn voornamelijk knokige, ultradunne boeren-in-spé. Heel biologisch verantwoord allemaal, maar heeft boer Willem straks nog wel houvast? Voor het betere knuffelwerk lijkt het mij prettig als in ieder geval een van de twee een beetje vetjes heeft.
En laten we over boer Aad maar helemaal zwijgen. Aad en de bloemetjes en de bijtjes, ik wil me er geen voorstelling van maken. Toch vroeg Jeanette zich af of ze zich aan hem moest overgeven. Helemaal en totaal, wat ik dan weer een beetje onverstandig vind. Van samen distels plukken naar totale overgave lijkt mij een te grote stap. Dus doe dat niet, Jeanette! Ga eerst proefzoenen, of beter nog pak je koffers.
Maar goed, wat vinden jullie? Of ben ik de enige die zich zorgen maakt?