Beating the blues 6

En dan breekt onverbiddelijk, na weken van proefsporten, het moment aan waarop het pasje moet worden ingeleverd en er een keuze moet worden gemaakt: doorgaan of stoppen.
Allereerst moet ik natuurlijk de vraag beantwoorden of mijn doel bereikt is. Heb ik de blues gebeat? Ben ik gelukkiger geworden door sportief in de weer te gaan? Nee, ik had net zo goed tien paar nieuwe schoenen kunnen kopen. Ik vermoed zelfs dat ik daar gelukkiger van was geworden, maar ik kan niet ontkennen dat ik fitter en minder vermoeid ben.

Aan de andere kant kost het ongelofelijk veel tijd om deze staat van fitheid te bereiken en in stand te houden. Ik weet niet hoe anderen dat doen, maar ik heb de afgelopen weken nog amper kunnen werken. Ik stond of onder de douche of op heftige wilde muziek mijzelf fit te bewegen.
Heeft het proefsporten mij verder nog wijsheden en inzichten geschonken die zo waardevol zijn dat het mijn leven heeft verrijkt? Nou, een beetje. Een prettige bijeenkomst van het rennen op zo’n lopende band is dat je eens rustig over het leven kunt nadenken. Ik kon trouwens ook naar een televisiescherm kijken met doorlopende afleveringen van Desperate House Pets, maar dat was zonder geluid en dat is dan toch minder leuk.
Hoe dan ook, tijdens het rennen ben ik tot de conclusie gekomen dat ik een projectenmens ben. Ik houd van overzichtelijke projecten. Ik ben, zeg maar, heel goed in het projectmanagen van mezelf. Ik houd ervan als iets een kop en een staart heeft, een begin en een einde. Natuurlijk zijn er ook doorlopende projecten, het huwelijk is daar een goed voorbeeld van, maar voor het overige doe ik graag dingen die ook weer een einde hebben. En dan werk ik ook nog het liefst aan één project en niet aan meerdere tegelijk, want in tegenstelling tot mijn soortgenoten ben ik een vrouw die niet in staat is om meerdere ballen tegelijk in de lucht te houden. Die wijsheid heeft zo’n proefabonnement me toch maar mooi gebracht. Dat, en een partij stevige dijbeenspieren.
Ondanks al deze positieve bevindingen besluit ik om niet over te gaan tot de aanschaf van een all-inclusive abonnement. Afgelopen maandag heb ik mijn pasje ingeleverd met de mededeling dat ik verder geen gebruik meer ga maken van hun sportieve diensten, ook al vind ik de fitnessleraressen toffe dames met hart voor de zaak.
Terwijl ik het fitnesscentrum verlaat en het project sporten beëindig, realiseer ik me dat ik vergeten ben te vragen of ze mijn pasje met afzichtelijke foto ritueel willen verbranden. Zul je net zien dat ik over een tijdje internationaal doorbreek met mijn bestsellers en dat Achmea Health Center te Loosdrecht met die foto naar buiten komt. En wat gaan ze eigenlijk doen met mijn sportieve gegevens die ze hebben opgeslagen in die computerpilaar? Een compleet overzicht van de afgelegde afstand op de lopende band, de hoeveelheid kilometers die ik heb gefietst, mijn ab-crunches en nog veel meer van al dat moois, ligt daar allemaal opgeslagen. Laat een autistische, statistische nerd bij Achmea Zorgverzekeringen op mijn gegevens los en ze kunnen tot op het uur berekenen wanneer er vier planken besteld moeten worden.
Gelukkig ben ik bij de Amersfoortse verzekerd, maar ik vraag me af of al die Achmea sporters die met korting sportief bezig zijn en geheel achteloos al hun gegevens in de computerpilaar zetten, daar wel eens bij hebben nagedacht.
Privacy, je gegevens overal rond laten slingeren, interessant. Daar moet ik wat mee doen. Een nieuw project? Ja, een nieuw boek. Ik ga vandaag beginnen.