Beating the blues 5
Na Zumba, Pilates, Total Body, Body Balance, Body Attack, Body Pump, Body Vive, Body Steps, Body Body & Body Body Body wordt het tijd om me in mijn eentje in de fitnesszaal terug te trekken. Het leuke van individueel fitnessen is dat je fijn aan jezelf kunt werken. Alles is mogelijk en dat is waar wij, kinderen van de maakbaarheid, zoveel behoefte aan hebben. Voor elk in de weg zittend vetje is er een bijbehorend trilapparaat, voor elk spiertje is er een rek-en trekding.
Voordat je geheel zelfstandig gebruik kan maken van de sportieve martelwerktuigen, moet je eerst onder begeleiding een rondje zaal doen. Een lieve personal trainster in blauw bedrijfstrainingspak geeft mij een persoonlijke code waarmee ik moet inloggen op een computerpilaar die de resultaten van mijn persoonlijk trainingsschema bijhoudt. Als ik goed mijn best doe, krijg ik punten en bij duizend punten krijg ik een kopje koffie. Bij honderdduizend punten krijg ik een blauw bedrijfstrainingspak. Als je drie jaar lang, drie keer per dag vier uur traint, krijg je een trainingspak en een kopje koffie plus een Snicker light. Ik vind dat echt een heel prettig vooruitzicht.
Maar ik moet eerst beginnen met een conditietest. De lieve PT vraagt hoe ik mijn conditie zou willen formuleren. Ik mompel beroerd en ga fanatiek van start.
Na tien minuten fietsen ben ik klaar en verschijnt er een tekst op het display van mijn fietsapparaat. Elite 46. Mijn personal trainster gaat glimmen en roept goed zo, maar ik ben minder enthousiast. Elite 46 roept bij mij allerlei associaties op, onder andere van een huidkleurige panty met elastisch buikstuk.
Mijn kordate personal trainster besluit vervolgens om mij een stukje te laten rennen op een lopende band. Met gevouwen armen kijkt ze fronsend naar de resultaten. ‘Zeg Astrid, gezien jouw leeftijd ben ik niet zo tevreden over je hartslag, die is namelijk veel te laag, als je echt wilt trainen moet je hartslag minstens 155 zijn. Dan gebeurt er tenminste wat. Je bent nu alleen maar een beetje aan het bewegen.’ Ze kijkt me misprijzend aan, en ik realiseer me dat deze dame van zweet houdt.
Ze zet het apparaat een standje hoger en ik word bijna van de lopende band de zaal in gelanceerd. Even later loopt het zweet zo mijn bilnaad in en ik vraag me af wat er eigenlijk mis is met lekker simpel bewegen.
Na het rennen en het fietsen vouwt mijn PT mij dubbel in een muscle-trainer-device, waar ik enigszins verkreukeld weer uit kom. In rap tempo ga ik door naar het ab-crunch-apparaat om een beetje misselijk te eindigen op een geval dat mijn benen in een spagaat duwt, ach natuurlijk moet kunnen, waarna ik mijn knieën bij elkaar moet zien te krijgen. Het doet pijn op een niet nader te noemen plek en mijn PT grijnst sadistisch.
‘Zo,’ zegt ze enthousiast. ‘Alle gegevens worden keurig opgeslagen en als je de volgende keer inlogt, weet je precies wat je moet doen.’
Ik strompel, aan alle kanten uitgerekt, de fitnesszaal uit. Voel ik me gelukkig? Nee, ik voel me eenElite 46 Poolse importbruid na een heftige eerste nacht in de bedstee van akkerbouwer Jan Jaap Jansen.