Beating the blues 2

De zoektocht naar een passende sportschool is begonnen. Als ik wat beter research had gedaan voor Luchtkussen, in plaats van alles uit mijn duim te zuigen, dan had ik kunnen weten dat er sprake is van een ware fitness-jungle. Inschrijfgeld, pasjesborg, kwartaalprijzen, dertig rittenkaarten en abonnementen voor het leven maken de keuze er niet makkelijker op. En dan heb ik het nog niet eens over de kwaliteit van de koffie, wel of geen sauna en de lenigheid van de aerobicdanslerares. Je bent, kortom, wel even bezig voor je goed en wel de juiste sportschool tot je tweede huis hebt gebombardeerd en je echt deel uitmaakt van de happy, sporty family.

Ik ben er tijdens het vergelijkende sportschoolonderzoek achter gekomen dat er –net als bij beleggen – een juist instapmoment is. Afhankelijk van de aanbieding van de dag kan de korting maar zo oplopen van een paar tientjes tot enkele duizenden euro’s als je gaat voor een sportief contract van veertig jaar.
Ik heb gekozen voor een proefabonnement van een maand tegen een bedrag waar je nog geen zeven liter benzine voor koopt. Een goeie deal, lijkt mij. Het inschrijven ging overigens niet van een leien dakje. Om de haverklap ging de telefoon en ik heb dan ook een halfuur lang de boeiende telefoongesprekken van de inschrijfdame kunnen volgen.
‘Hoe schrijf je dat? O, met een K? Goh, staat ze misschien onder een andere naam in ons bestand? O, ik zie het al, maar hier staat ze met een K, hoor. O, dat zei u al. Nou, dan had ik even een blond moment.’ En ze fronste haar wenkbrauwen.
Toen ze klaar was met telefoneren moest ik met behulp van een webcam op de foto. Wild zwaaide ze met het geval voor mijn hoofd en keek er heel blij bij, terwijl ik ondertussen angstig het gevaarlijk zwaaiende ding probeerde te ontwijken. Nou, wat denk je dat je dan voor foto krijgt? Inderdaad�.
‘U bent goed herkenbaar aan uw sjaal,’ zei het inschrijfding op vriendelijke toon toen ze het resultaat zag.
‘Dat is mooi, want die draag ik vierentwintig uur per dag,’ antwoordde ik even vriendelijk.
Ik durf nu dus te beweren dat de dame in kwestie niet af en toe last heeft van een blond momentje, maar waarschijnlijk te lang met haar neus in de vitaminepoeders heeft gehangen.
Vervolgens moest ik mij inschrijven voor de intake met de trainer, die mij gaat uitleggen hoe ik al die apparaten moet instellen. Hij weet het nog niet maar ik heb al moeite met mijn pincode, dus ik wens hem veel succes komende dinsdag.
Hamvraag is natuurlijk of ik van dit alles al wat vrolijker ben geworden. De doelstelling tenslotte van dit hele project. Nee, en mijn mensbeeld wordt er ook niet beter op.