Er is herrie in lezersland. Darcey is dood en Bridget is 51. Eenenvijftig? Klere, dat is oud! Dat is toch de leeftijd waarop er helemaal niets meer gebeurt? En dus is er woede. Hoe kon Helen Fielding dit nou doen?
Gisteravond waren er vier vrouwen bij DWDD. Verontwaardiging alom. Ik kan me niet meer identificeren, riep er eentje wanhopig. En eerlijk is eerlijk, het is het privilege van de dertiger om te vinden dat op je vijftigste het leven ophoudt. Zo hoort het! Dat het allemaal best wel meevalt, ga ik de dertiger niet uitleggen. Helen Fielding had beter moeten weten.
Ik had dus wel enigszins begrip voor de narrigheid van de dames, maar toen gebeurde er iets wat ik niet begreep. Matthijs van Nieuwkerk vroeg of ze het boek gingen lezen. Ik had een eensgezind en keihard NEE verwacht, maar dat was niet het geval. Er werd wat gedraald, er werden wat schouders opgehaald.
Dus als ik het goed begrijp hebben al die dertigers zich een zomer lang door drie delen Vijftig Tinten (o, wat een kloteboek roepend) geworsteld en nu gaan ze een hele winter lang lezen over een eenenvijftigjarige Bridget (ik kan me hier NIET mee identificeren, gillend).
Lees het dan niet. De boekhandel ligt vol met prachtige boeken. Lees en leef (voor je het weet ben je vijftig en dan is het te laat). Maar ja, de dertiger is gevoelig voor een hype en misschien moet je ze niet uitleggen dat er nog meer in de wereld te koop is.
Overigens denk ik dat we ons weinig zorgen hoeven te maken. Mad About The Boy is slechts een bruggetje. Vermoedelijk heeft Bridget een dochter van zestien en verschijnt volgend jaar Bridget jr. En dan beginnen we weer helemaal opnieuw. Op die manier krijgt Helen Fielding toch maar mooi drie generaties aan het lezen.
Ga ik zelf Mad About The Boy kopen? Uiteraard! Ik kan echt niet wachten. Ik vind Helen Fielding een geweldige schrijfster en ook dit lijkt me een fantastisch boek. Kan ik me eindelijk ook eens identificeren.